Ένα πρωινό, βρέθηκα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Νταχάου. Αφού έλαβα οδηγίες από ευγενέστατο ζευγάρι Γερμανών για το κατά που πέφτει το στρατόπεδο, επιβιβάστηκα στο τοπικό λεωφορείο. Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο ήλιος, μία απλή υποψία φωτός στον ουρανό, πίσω από μουντό γκρίζο παραπέτασμα. Το λεωφορείο διέσχισε την ήσυχη πόλη με τα φροντισμένα σπίτια, τα χιονισμένα παρτέρια και τους ήσυχους ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους κουκουλωμένοι με τα κασκόλ και τα σκουφιά τους. Είκοσι λεπτά από το κέντρο του Μονάχου, το Νταχάου δεν έχει να επιδείξει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μία στερεοτυπική γερμανική κωμόπολη όπου όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Στις παρυφές της πόλης, το δάσος ξεπροβάλει δειλά ανάμεσα στα σπίτια και ένα ποταμάκι τριγυρνάει ανάμεσα σε ψηλά μουντά δέντρα που αγκαλιάζουνε τους δρόμους.
Μετά από πέντε ή έξι στάσεις, η πόλη έδειχνε να έχει κιόλας τελειώσει και το λεωφορείο μάς άφησε μπροστά από το στρατόπεδο. Μία οικογένεια Αμερικανών με δύο παιδάκια, ένα γκρουπ από πεντέξι Πολωνούς κι εμείς. Δεν είχα ξαναπεπισκεφτεί στρατόπεδο συγκέντρωσης και ούτε που το φανταζόμουν πως μπορούσε να ήταν.
Η βαριά και άσχημη σιδερένια πόρτα, σου υποσχόταν ήδη το χειρότερο. Ένα τσούρμο βαριεστημένα παιδάκια είχαν στηθεί ακριβώς από πίσω και ακούγαν το γερμανό δάσκαλο να τους εξηγεί πώς μετέφεραν τους κρατούμενους εδώ και ποιές ήταν οι διαδικασίες εισαγωγής στο στρατόπεδο.
Ένα πλάκωμα σε πιάνει όταν περιδιαβαίνεις τις αίθουσες και διαβάζεις τις λεζάντες και τα όσα περιγράφουν. Για τους εβραίους τα ξέρεις, δεν σου τα επαναλαμβάνω. Εκείνα που ίσως δεν πολυγνωρίζεις είναι για τους λοιπούς που κατέληγαν εκεί: κομμουνιστές, αθίγγανοι, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, ψυχικά διαταραγμένοι, ομοφυλόφιλοι, Ισπανοί που μάχονταν τον Φράνκο και ιερείς.
Ανάμεσα στα εκθέματα, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα κομμάτι ξύλου. Ανήκε σε έναν ιερέα κρατούμενο. Το είχε σκαλίσει μέσα στο στρατόπεδο, προσπαθώντας να του δώσει τη μορφή του εσταυρωμένου. Συγκινήθηκα…. Ακόμη κι αυτή την ύστατη στιγμή που θα έλεγες ότι ο Θεός του τον έχει ξεχασμένο, ο ιερέας αρνείται να τον ξεχάσει. Και είναι αυτή μία ένδειξη ανθρώπινου μεγαλείου. Διαβάζω σε μία λεζάντα, ότι οι κρατούμενοι ακόμα και στις πιο άγριες περιόδους του στρατοπέδου, όταν οι εκτελέσεις ελάμβαναν μαζικό χαρακτήρα και τα κρεματόρια δεν σταματούσαν να βγάζουν καπνιά από ανθρώπινα αποκαϊδια, έβρισκαν μικρούς τρόπους να συμπαρίστανται ο ένας στον άλλο: να εξευμενίζουν την κτηνωδία που ζούσαν, με ψήγματα ανθρωπιάς.
Μεταξύ των ονομάτων, μία μεγάλη λεζάντα για το Νίκο Ζαχαριάδη.
Στη μέση της κεντρικής αίθουσας στεκόταν ένοχη, μία ξύλινη κατασκευή. Πάνω της αφημένος, ένας βούρδουλας.
Στο επόμενο δωμάτιο μία σειρά από φωτογραφίες με πειράματα. Κρατούμενοι, γυμνοί μέσα σε πάγο, με βύσματα πάνω στο αποστεωμένο σώμα τους, με τρύπες στο κρανίο τους, να ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι σου. Δίπλα, μία φωτογραφία ενός δόκτορος κάτι. Στρογγυλά γυαλάκια, λευκή ιατρική στολή, λιπόσαρκα χείλη. Το βλέμμα τρελό.
Βγήκα από το κτήριο ταραγμένη και φορτωμένη θλίψη. ¨ηθελα να εισπνευσω καθαρό αέρα.
Διέσχισα το μεγάλο άνοιγμα προς την κατεύθυνση των κοιτώνων. Οι Γερμανοί έχουν αφήσει μόνο δύο αλλά μπορείς να φανταστείς ολόκληρη τη σειρά από τους κοιτώνες που υπήρχαν από πίσω….
Η τελευταία πράξη του δράματος διαδραματιζόταν στη νοτιοανατολική άκρη του στρατοπέδου. Περνώντας μία τάφρο και συρματοπλέγματα, μπήκα μέσα σε μία μικρότερη αυλή. Το κρεματόριο στεκότανε βουβό.
Όχι δεν ήταν το κρύο….
RELATED ARTICLES :
1 . Δεν γνώριζαν τίποτα από όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου;;!
2. Ευγονική- Οι θηριωδίες των Ναζί
Παράθεμα: Δεν γνώριζαν τίποτα από όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου;;! | Χειμωνιάτικη Λιακάδα
Παράθεμα: Ευγονική – Οι θηριωδίες των Ναζί | Χειμωνιάτικη Λιακάδα
Παράθεμα: Ευγονική – Οι θηριωδίες των Ναζί | Χειμωνιάτικη Λιακάδα
Παράθεμα: Οι γερμανίδες δεσμοφύλακες | Χειμωνιάτικη Λιακάδα