Από ψυχής η αγανάκτησή μου ( η απάντηση του Ν Μαρκάτου Ομότ. καθηγητή ΕΜΠ, τ. πρύτανη στον Θου Φου )

«Διάλογος και πειθώ είναι άγνωστες λέξεις για τον πρύτανη του Παν. Αθηνών» **Αντιδημοκρατικός ο νόμος της Διαμαντοπούλου και πρέπει να καταργηθεί

Του ΝΙΚΟΥ ΜΑΡΚΑΤΟΥ Ομότ. καθηγητή ΕΜΠ, τ. πρύτανη

Κι όμως, ο κύριος με το προκλητικά προτεταμένο χέρι και τον ολοφάνερο εκνευρισμό (που παραπέμπει σε «άλλες εποχές» που θέλουμε να ξεχάσουμε και δώσαμε αγώνες γι’ αυτό) είναι ο πρύτανης του Πανεπιστημίου, ο δάσκαλος, ο «ακαδημαϊκός».

– «Τσακιστείτε έξω, έξω, θα σας κάνω μήνυση» κραυγάζει στους 20άρηδες φοιτητές που ζητούν να παρευρίσκονται στη συνεδρίαση του συλλογικού οργάνου που λέγεται Σύγκλητος.

Ο κύριος πρύτανης επίσης είναι έξαλλος και νιώθει ότι απειλείται από μια κοπελίτσα, επειδή τον «άγγιξε» ή τον «απώθησε», όπως λέει, και φυσικά αυτό μεταφράστηκε από «μεγαλο-δημοσιογράφο» ότι «έδειρε τον πρύτανη»!

Η παιδαγωγική μέθοδος και η γνώση της εφηβικής ψυχολογίας είναι άγνωστα στον καθηγητή-δάσκαλο, που όμως είναι άριστος επαγγελματίας δικηγόρος.

Η έννοια του διαλόγου και η δύναμη της πειθούς είναι γι’ αυτόν πράγματα ανύπαρκτα. Κι όμως η έννοια αυτή δουλεύει στο Πανεπιστήμιο, γιατί οι συνομιλητές μας είναι παιδιά που μόχθησαν χρόνια ολόκληρα για να γίνουν φοιτητές, διαβάζοντας ατέλειωτες ώρες και θυσιάζοντας αμέτρητες ώρες ξενοιασιάς. Μόνο «μπαχαλάκηδες» δεν είναι όπως τους αποκαλεί η «αγοραία δημοσιογραφία».

Το 1991 βρέθηκα να διαπληκτίζομαι με τον τότε πρόεδρο της ΕΦΕΕ, φοιτητή της Ιατρικής Σχολής κ. Θ.Μ., μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Ομως υπήρξε συνεχής διάλογος… Η κατάληξη ήταν ότι οι παρεξηγήσεις λύθηκαν, είμαι κουμπάρος του, γίναμε οικογενειακοί φίλοι και σήμερα είναι ένας από τους καλύτερους χειρουργούς που διαθέτουμε.

Τα παιδιά προς τα οποία σκαιότατα απευθύνεται ο κύριος Φορτσάκης (προφανώς, κατά τη γνώμη μου, για να αρέσει στους ανεγκέφαλους «νοικοκυραίους» και να εξασφαλίσει μελλοντικά μια ακόμα «θέση» μετά τις δεκάδες που ήδη έχει, αφού και ο ίδιος ο πρωθυπουργός επικροτεί, πολιτικά άκομψα, τη συμπεριφορά του) είναι τα παιδιά του ελληνικού λαού, το μέλλον της Ελλάδος, οι αυριανοί γιατροί, δικηγόροι, φιλόλογοι, δάσκαλοι κ.λπ., που διαμαρτύρονται για το κατάντημα αυτής της χώρας, του πανεπιστημίου, του σχολείου για το οποίο είμαστε εμείς και μόνο εμείς υπόλογοι. Μήπως τους οφείλουμε μία συγγνώμη αντί να τα βρίζουμε;

Ακόμα και αν κάνουν λάθος (που κατά τη γνώμη μου δεν κάνουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση), η συμπεριφορά του πρύτανη είναι παιδαγωγικά και ανθρώπινα απαράδεκτη.

Ο κύριος Φορτσάκης προσπαθεί να εμφανιστεί ως εγγυητής της τάξης και της τήρησης του νόμου, μόνο που το κάνει με τα ΜΑΤ που απαγορεύουν την είσοδο σε καθηγητές , φοιτητές και διοικητικούς στις συνεδριάσεις των πανεπιστημιακών συλλογικών οργάνων!

Είναι θλιβερό το γεγονός ότι ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος απειλεί με μηνύσεις (προσέξτε μηνύσεις, ούτε καν το πειθαρχικό συμβούλιο) τους φοιτητές του, έστω και αν οι πράξεις τους είναι ίσως λανθασμένες.

Τα παιδιά αυτά είναι οι ίδιοι νέοι, που πάντα αγωνίζονταν, αγωνίζονται και θα αγωνίζονται για ένα δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, φορέα των κοινωνικών δυνάμεων αμφισβήτησης και προόδου, χώρο όπου η κοινωνία στοχάζεται τον εαυτό της, ανεξάρτητο από πολιτικές και οικονομικές κηδεμονίες.

Είναι οι φοιτητές και μαθητές εκείνοι που ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις με απεργίες και καταλήψεις το Μάη του ’68 στη Γαλλία.

Είναι οι φοιτητές της Νομικής και του Πολυτεχνείου που το 1973 διέσωσαν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του Ελληνισμού, όταν η μισή πνευματική ηγεσία έκρουε παιάνες κατά την επίσκεψη των στελεχών της Χούντας στα Πανεπιστήμια, στο όνομα της δήθεν «αναγέννησης της Χώρας».

Είναι τα παιδιά που δικαιολογούν την ύπαρξή μας ως δασκάλων στα Πανεπιστήμια, και για τα οποία αξίζει να πασχίζουμε καθημερινά, για τη δική τους εκπαίδευση και κοινωνικοποίηση.

Είναι αυτά τα ίδια παιδιά που φεύγουν κάθε χρόνο για το εξωτερικό (αφού εμείς σταθήκαμε ανίκανοι να τα αξιοποιήσουμε και να τους προσφέρουμε ένα αξιοπρεπές μέλλον) και διαπρέπουν βγάζοντας ασπροπρόσωπη αυτή τη χώρα.

Γι’ αυτά τα παιδιά αξίζει να εναντιωνόμαστε, ανεξάρτητα από τις πολιτικές πεποιθήσεις που ο καθένας μας πρεσβεύει, σε όσους τους στερούν την ελευθερία της σκέψης και του λόγου, τους στερούν το μέλλον και τους καταστρέφουν την ευτυχία.

Πολλά ΜΜΕ, ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Παιδείας συγχαίρουν τον κ. Φορτσάκη για τη στάση του και προτάσσουν ερωτήματα του τύπου «σε ποιο Πανεπιστήμιο του εξωτερικού συμβαίνουν αυτά τα πράγματα…».

Να θυμηθούμε μήπως τις εξεγέρσεις στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ;

Να θυμηθούμε μήπως τις εξεγέρσεις των φοιτητών στην Αγγλία το 2010, όταν ξεσηκώθηκαν αντιδρώντας στο υπερδιπλασιασμό των διδάκτρων;

Τους χιλιάδες φοιτητές που ξεσηκώθηκαν διαδηλώνοντας στην πλατεία του Χονγκ Κονγκ;

Ή μήπως η λήθη είναι εσκεμμένη όπου δεν μας συμφέρει.

Απλά στις άλλες χώρες δεν υπάρχουν αιτίες «εξέγερσης». Οι κυβερνήσεις δίνουν προτεραιότητα στα Πανεπιστήμιά τους γιατί ξέρουν ότι αυτά είναι ο καθρέπτης της οικονομικής και κοινωνικής τους δύναμης, φυτώρια του μέλλοντός τους.

Γιατί δεν τολμάτε να αναρωτηθείτε:

• Σε ποιο Πανεπιστήμιο του κόσμου οι φοιτητές κάνουν όρθιοι μάθημα γιατί δεν έχουν θέση να καθίσουν; Ποιο Πανεπιστήμιο κατακλύζεται από σκουπίδια, χωρίς καθαρίστριες που απολύθηκαν;
• Σε ποιο Πανεπιστήμιο του κόσμου δεν υπάρχει χαρτί και σαπούνι στις τουαλέτες;
• Σε ποιο Πανεπιστήμιο του κόσμου απολύθηκαν όλοι οι φύλακες για να προσληφθούν σεκιουριτάδες που στοιχίζουν πολύ περισσότερο;
• Σε ποιο Πανεπιστήμιο του κόσμου μειώθηκε το διοικητικό προσωπικό κατά 50%, καθιστώντας το ανίκανο να λειτουργήσει;
• Σε ποιο Πανεπιστήμιο του κόσμου ελαττώνονται οι απαιτούμενες εργαστηριακές ασκήσεις γιατί δεν υπάρχουν αναλώσιμα;
• Ποια χώρα μείωσε κατά 80% την ήδη πενιχρή χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων της;
• Ποια χώρα «κούρεψε» τα αποθεματικά των Πανεπιστημίων της (PSI, εμπνεύσεως Βενιζέλου, που έτσι, λέει, έσωσε τη χώρα!);
• Ποιο Πανεπιστήμιο του κόσμου παράγει απόφοιτους κατά 65% ανέργους;
• Σε ποιο Πανεπιστήμιο οι κυβερνητικοί νόμοι απαγορεύουν τη βασική έρευνα γιατί δεν αποφέρει βραχυπρόθεσμους πόρους;

Ας απαντήσουν τα ΜΜΕ και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης πρώτα σε όλα αυτά τα ερωτήματα, που εσκεμμένα αποσιωπούν. Σε όποιο Πανεπιστήμιο του κόσμου συνέβαιναν αυτά, οι φοιτητές θα ξεσηκώνονταν.

Ολα αυτά λοιπόν βλέπουν οι νέοι μας και αντιδρούν και δεν πρέπει να απορούμε και να μένουμε δήθεν «άφωνοι»!

Θα μου πείτε, ο κ.Φορτσάκης εξελέγη πρύτανης. Ναι, όμως με ένα νόμο (Διαμαντοπούλου) ο οποίος (άκουσον άκουσον) επιτρέπει στα Συμβούλια των Πανεπιστημίων να αποκλείουν υποψηφίους! Σύστημα δηλαδή όμοιο με εκείνο που οδήγησε δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους του Χονγκ Κονγκ για να διαμαρτυρηθούν γιατί η κινεζική κυβέρνηση ήθελε να προ-επιλέξει υποψηφίους. Εκείνοι το θεώρησαν εμπαιγμό για τη δημοκρατία, εμείς όμως το ανεχόμαστε, ενώ μετέτρεψε την πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση σε ελεγχόμενη ολιγαρχία.

Ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι οφείλουμε να δεσμευτούμε για τη διατήρηση ενός δημοκρατικού – δημόσιου πανεπιστημίου στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι των οργανωμένων συμφερόντων και εκείνων που εξευτέλισαν διεθνώς τη χώρα. Δεν παραχωρώ στους Φορτσάκηδες αυτού του τόπου το δικαίωμα να πολιτεύονται και να δρουν στο όνομά μου.

Διεκδικώ για τον εαυτό μου, και ελπίζω όλοι οι συνάδελφοι ενωμένοι, το δικαίωμα της αμφισβήτησης, της αξιοπρεπούς αντιπολίτευσης, της προστασίας της νεολαίας μας, της Αντίστασης στην ισοπέδωση των πάντων.

Αν ήμουν υπουργός Παιδείας δύο πράγματα θα καταργούσα άμεσα, το νόμο Διαμαντοπούλου που καταργεί την ελεύθερη έκφραση στα Πανεπιστήμια, και άρα την ουσία ύπαρξης τους, και τις εισαγωγικές εξετάσεις που πλέον θεωρώ ότι είναι άχρηστες.

Και μη μου πείτε ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου ψηφίστηκε από 250 βουλευτές γιατί θα σας απαντήσω ότι είναι ακριβώς οι ίδιοι βουλευτές που ψήφισαν τα Μνημόνια και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και το διεθνή διασυρμό.

Και επειδή θεωρώ τον εαυτό μου πρωτίστως «δάσκαλο» θα ήθελα να κλείσω αφιερώνοντας στα παιδιά:

»  Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα.

Κι αν βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου.

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι τις ψυχές τους.

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι τού αύριο,

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο της το χθες.»

Χαλίλ Γκιμπράν, ( ποιητής, στοχαστής, ζωγράφος) aπο το βιβλίο του  Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ