Ψωμί, παιδεία, ελευθερία

Posted on 15/11/2012 by Λιακαδα © | 21 Σχόλια

16 προς 17 Νοέμβρη 1973. Ήταν χειμώνας κι έκανε θυμάμαι τσουχτερό κρύο. Τη νύχτα εκείνη σε όλη την χώρα δεν κοιμή8ηκαν παρά μόνο οι νεκροί ..

Στη μνήμη αυτών που έπεσαν, οφείλει ο καθένας μας να καταθέσει ένα κατακόκκινο γαρύφαλλο. Χρωστάει ένα μεγάλο ευχαριστώ και εκτίμηση σε αυτούς που αγωνίστηκαν για τα ιδανικά τους και μόνο για αυτά, τελικά. Στους υπόλοιπους από αυτούς που ήταν μέσα, κάτι Παπουτσήδες, κάποιες Δαμανάκη και άλλους όχι τόσο επώνυμους, που εξαργύρωσαν τη νύχτα εκείνη για οφφίτσια και προσωπικά οφέλη, χρωστάει μοναχά τη χλεύη κι ένα φτύσιμο δημοσίως!

Ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου με ποιήματα του Μπρέχτ – ήταν πολύ της μόδας στους κύκλους μας την εποχή εκείνη- χρόνια φυλάω εκεί μέσα -ενθύμιο της νιότης μου τούτους τους δυο στίχους χαραγμένους με τη φτηνο- sheaffer μου σε ένα κιτρινισμένο φύλλο τετραδίου με τσαλακωμένες άκρες..

» Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμε ξανά τον όρκο –
όρκο της νιότης,της ζωής ,της λευτεριάς, όρκο του ονείρου και της πράξης » .

Ήθελα να στο χαρίσω, κόρη μου, στην αποφοίτηση σου απο κει μέσα. Μα τι να σου χαρίσω πια; Tώρα -χρόνια μετά- εκεί που η κατάσταση έδειχνε πως όλα θα πάνε καλά ήρθαν μαζί με τους αλλοφερμένους και κάποιοι από μας, που αργότερα έγιναν πολιτικοί τακίμιασαν τα λαμόγια αναμεταξύ τους και εγίνηκε διπλή η προδοσία …

Τα όνειρα μας δεν ευωδόθηκαν και οι αιτίες είναι πολλές . Φταίνε αυτοί, φταίμε κι εμείς ( φταίει ως κι ο Χατζηπετρής ) !

    Απολογούμε σε εσένα κόρη μου, για τα όσα δεν έκανα για σένα, 
    για τα όσα  -εχω κι εγώ το μερίδιο της ευθύνης μου σε αυτό-  
    άφησα με τις διεφθαρμένες πολιτικές τους να σου υποκλέψουν και 
    να σου στερήσουν ...

Φωνάζαμε για Ψωμί. Μας πήραν το Ψωμί το έκαναν ψωμάκι και ταίζουν τον κοσμάκη με σχεδόν ή με ληγμένα τρόφιμα. Φωνάζαμε για παιδεία. Η Παιδεία είναι αλόμα και σήμερα μια παιδεία σε τέλμα , μισοπνιγμένη σε απραξία … και αυτήν ακόμα και αυτήν την πληρώνουμε ακριβά και το ζεις η ίδια ως και σήμερα με ξενιτειά. Διαδηλώναμε για Ελευθερία … Βλέπεις εσύ καμμία Ελευθερία γύρω ; Διότι εγώ μόνο αυτή των αγορών βλέπω που στην πραγματικότητα δεν είναι Ελευθερία αλλά ασυδοσία σε όλακαι ειδικά στις αγορές. Απλά οι ξεπουλημένοι πολιτικοί μας την αποκαλούν έτσι, παραπλανητικά!

Την άλλη την πραγματική Ελευθερία αυτή που ονειρεύεται ο κάθε άνθρωπος άμα τη δεις σύντομα, να μου τη δείξεις κι εμένα να τη χαιρετίσω. Να υποκληθώ μπροστά της, για την ακρίβεια!

Είναι Νοέμβρης πάλι..και κάνει κρύο. Κι εγώ σαν και τότε

Φοβᾶμαι…

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Το μόνο που μας έχει μείνει από εκείνη τη νύχτα είναι η δύναμη της ελεύθερης σκέψης, το θάρρος να εκφράζουμε τη γνώμη μας -με όποιο κόστος- οι μνήμες, μια πίκρα για όσους αντάλλαξαν τις αγνές ιδέεςκαι τα ιδανικά που φώτιζαν το βλέμμα μας τότε. Στα αυτιά μου σήμερα παίζει ένα λυπημένο τραγούδι του αγαπημένου της επαναστατημένης νιότης μας- του Μάνου του Λοίζου..

Αυτή δυστυχώς είναι παιδί μου, η θλιβερή της ζωής μας και της γενιάς μας η αλήθεια και η ιστορία και όποιος έχει τα κότσια την αποδέχεται όποιος δεν τα έχει, αυτοπαραμυθιάζεται!

Τι θα γιόρτασουν όλοι αυτοί οι πουλημένοι στο Πολυτεχνείο αύριο;;; Μόνο τη πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών!!!

Mα εμένα ( και όλων όσων πέρασαν ή ήταν εκεί μέσα) τα μάτια δεν δάκρυσαν τη νύχτα εκείνη μόνο για να φύγουν οι Συνταγμαρχαίοι … Έτσουζαν από τα δακρυγόνα και έκλαψαν από το χαστούκι που άστραψε ο αλητήριος ασφαλίτης γιατί διαδηλώναμε για μια ζωή με αξιοπρέπεια και με ιδανικά . Αυτή τη ζωή μου/μας την πήραν και τη σέρνουν δεξιά και αριστερά στην Ευρώπη να ζητιανεύει και να διαπραγματεύεται τα αδιαπραγμάτευτα! Την πληγώνουν, τη βιάζουν, την εξευτιλίζουν καθημερινά ( την έκαναν σαν τα μούτρα τους τα καθάρματα).

Μαζί της όμως έκλεψαν όχι μόνο τα όνειρά μας αλλά και τα δικά σου. Και αυτό είναι το χειρότερο. Τα όνειρα, τα σακάτεψαν-τα χτύπησαν ύπουλα στα πόδια. Μην όμως προς Θεού, εσύ μην τους αφήσεις να σου κλέψουν τα ιδανικά ούτε την δύναμη της σκέψης σου, παιδί μου!

Τα ιδανικά αγάπη μου, δεν είναι κάτι που θυμάσαι μόνο στις εκλογές και όταν αγοράζεις εφημερίδα την Κυριακή. Είναι τρόπος ζωής και σκέψης και συμπεριφοράς… Mπορεί κάποια όνειρα σου να τα έβαλαν, λάθρα, υποθήκη… αλλά το να συλλογιέσαι ελεύθερα δεν μπορεί κανείς να στο απαγορεύσει ή να στο κλέψει ! Μόνο αν του παραχωρήσεις εσύ η ίδια αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα σου.

Σε παρακαλώ να θυμάσαι αυτό που λέγαμε πάντα- πως «Με τη δύναμη της βούλησης ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του. Με τη δύναμη της αγάπης αλλάζει τους άλλους. Με τη δύναμη της σκέψης όμως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο όλο«!

Τέτοιες μέρες ήταν θυμάμαι που κάποιος μου χάρισε τις σκέψεις του με τους παράτω στίχους του Μπρέχτ .

» Εκείνος που μένει στο σπίτι όταν αρχίζει η πάλη

κι αφήνει άλλους να αγωνίζονται για τη δική του υπόθεση

αυτός πρέπει να προσέχει: διότι όποιος δεν μοιράστηκε την πάλη

θα μοιραστεί την ήττα.

Ούτε καν την ήττα αποφεύγει

όποιος θέλει να αποφύγει την πάλη: διότι

παλεύει για την υπόθεση του εχθρού

εκείνος που δεν πάλεψε για τη δική του υπόθεση«

Έτσι για να μορφωθείς κορίτσι μου – όπως μου είχε πει ο φίλος μου ο Αλύπιος, χαρακτηριστικά, εγχειρίζοντας μου το βιβλιαράκι που ξετρύπωσα σήμερα απο τη βιβλιοθήκη μου.

Ένα μικρό, μεγάλο βιβλίο και μια κακογραμμένη κασέτα της Μαρίας της Δημητριάδη από αυτές «που ξεσκίζει ο χαφιές… από αυτές που ακούν οι φοιτητές» όπως έλεγε και ένα από τα τραγούδια μας.

Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά; ‘Εχουν και παραέχουν! Από την παιδεία μας, τη μόρφωση, τη γνώση,τα ακούσματα, τα ερεθίσματα, τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας εξαρτώνται όλα στη ζωή μας.