Άνοιξη μου, Εσύ!

Ο Μάρτης, μίλησε και είπε πως θα αργήσει
έχει ακόμα δυο βροχές και μία να χιονίσει.
Ένα δεντράκι τ’ άκουσε και πήγε να λυγίσει
του είπα να’ χει υπομονή, το φόβο να νικήσει.

Ό,τι αργεί κι ό,τι στη Γη είναι βαθιά κρυμμένο.
πάλι στο φως θα βαφτιστεί και θα’ ρθει ευλογημένο…

Ο Μάρτης χείλη έσκασε, στον ήλιο να γελάσει
είπε θ’ αργήσει, μα θα’ ρθεί ο κόσμος να χαλάσει.
Θα βάλει τ’ Ανοιξιάτικα να ομορφύνει η πλάση,
στα μπλε και στα κατάλευκα θα βγει να παρελάσει.

Ό,τι αργεί κι ό,τι στη Γη είναι βαθιά κρυμμένο,
πάλι στο φως θα βαφτιστεί και θα’ ρθει ευλογημένο… !!!!

Παγκόσμια ημέρα της μάνας γης, ημέρα της ποίησης και  Εαρινή  Iσημερία σήμερα, κι επίσημα μπαίνουμε στην αρχή της Άνοιξης. Στην αστρονομία, ισημερία ονομάζεται η μέρα κατά την οποία έχουμε χρονικά, ίση μέρα και ίση νύχτα. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στον αέναο «χορό» της Γης γύρω από τον εαυτό της και τον Ήλιο.

Μα εγώ θα σου μιλήσω μόνο για ποίηση σήμερα. Θα σου μιλήσω μόνο με ποιήματα και με τραγούδια  γιατί ,  την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι.

Για μένα  ποίημα   είναι ακόμη και μια τρυφερή  χειρονομία, ένα χαμόγελο, ένα ζεστό βλέμμα, μια εύγλωττη σιωπή,μια αγγαλιά,  μια συγγνώμη, ένα και μόνο                         «Σ’ αγαπώ», αρκεί να βγαίνει μέσ’ από την ψυχή σου …

Ο Απρίλης- φημισμένος κηπουρός- πήδηξε το πρωί
Στο χέρσο κήπο μου κι ένα εξαίσιο έμπηξε
Τριαντάφυλλο. Η άνοιξη κρυμμένη πίσω από το
Τριαντάφυλλο βλέπει την έκπληξή μου και γελάει
Ενώ με την απέραντη χαρά μου
Παρασημοφορεί το μάγο κηπουρό
( Κική Δημουλά )

Τις νύχτες του έαρος

Που η γύρη των άστρων

Και των λουλουδιών

Αγρυπνούσε στο δέρμα μου

Μια λυπημένη ανταύγεια

Σερνόταν στην απέραντη ψυχή μου

Γιατί αργούσες να ‘ρθεις, αγάπη  […]

Άνοιξε τα παράθυρα

Να δεις τον κόσμο ανθισμένο

Μ’ όλες τις παπαρούνες του αίματός μας

–  να μάθεις να χαμογελάς…

            ( Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία)

Είσαι το πρώτο φετινό χελιδόνι

Που μπήκε απ΄το φεγγίτη μου

Έκανε τρεις γύρους στο ταβάνι

Και ήσουν κατόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια

Όλη η άνοιξη στα χέρια μου!

Δεν ξεχωρίζω πια τον ερχομό σου από την άνοιξη

Το βάδισμά σου απ’ το άνοιγμα των λουλουδιών

Τη νιότη από το χαμόγελό σου.

Δεν ξεχωρίζω το κορμί σου απ’ των περιβολιών το θρόισμα

Την αφή σου απ’ την αφή όλου του κόσμου

Τη γεύση σου απ’ τη γεύση των τρικυμισμένων μυστικών.

Δεν ξεχωρίζω πια τα μάτια σου

Μάτια; Ουρανός; Θάλασσα; Αστέρια;

– δεν ξεχωρίζω πια

Εσπαταλήθηκες πολύ μες στη ζωή σου.

 [..]

Έξω από το χαράκωμα της μοίρας

Στόμα του τριαντάφυλλου

Μάτια της βροχής

Δάχτυλα που δεν έχουν αδερφούς

Και αδερφές στον κόσμο

Σφίγγουν τα ηνία του χαμόγελου, καθώς

Το αίμα στο χαράκωμα του ορίζοντα σαλπίζει

Σιωπητήριο καρδιάς.    

Πάθος ανθρώπινο

Δε γιατρεύεται τούτη η ομορφιά

Λουσμένη σε πληγές και ηφαίστεια…

Άνοιξη, άνοιξη!…κι αχ, δε γιατρεύεται

Τούτη η ελπίδα της ζωής, η ελπίδα της αγάπης…

(Βύρων Λεοντάρης)

Έλα αγαπημένε μου, να περπατήσουμε
ανάμεσα στα ερείπια, τα χιόνια έλιωσαν.
Η ζωή σαλεύει στην κλίνη της και στροβιλίζεται
σε λόφους και κοιλάδες.

Έλα να περπατήσεις μαζί μου, ν’ ακολουθήσουμε τα βήματα της άνοιξης στο μακρινό λιβάδι.

Έλα, πάμε στα βουνοκορφές, να δούμε γύρω
μας τους κάμπους που ξετυλίγονται σαν πράσινα
κύματα.

Γιατί η άνοιξη ξετύλιξε το ρούχο που είχε τυλίξει η νύχτα

το χειμώνα.            

Το φορούν οι δαμασκηνιές και οι μηλιές, στολισμένες σαν νύφες την Άγια Νύχτα.
Τα δέντρα στους κήπους αποτίναξαν το λήθαργό τους. Τα κλαδιά τους αγκαλιάζονται σαν μια παρέα εραστών.                                                     

Τα ποτάμια κυλούν χορεύοντας ανάμεσα στις πέτρες κι αντιλαλούν τραγούδια της χαράς.  Τα λουλούδια πρόβαλαν απ’ την καρδιά
της φύσης όπως ο αφρός πάνω στη θάλασσα.

Έλα, ας πιούμε τα τελευταία δάκρυα της βροχής από το κύπελλο του νάρκισσου, ας γεμίσουμε
τις ψυχές μας με τα τραγούδια των κορυδαλλών.

Τώρα είναι η στιγμή ν’ ανασάνουμε βαθιά το άρωΜα της ανοιξιάτικης αύρας.

Ας καθίσουμε πλάι στην πέτρα που κρύβει τη
βιολέτα, ν’ αλλάξουμε φιλιά ερωτικά.

Καλώς να μπει η Ανοιξη! Καλή μας μέρα ♥ !!!!!!