Αρχική » ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Είπα να βγω στο κέντρο να ψωνίσω δυο δωράκια για τους δικούς μου ανθρώπους και να μπω στο κλίμα των γιορτών.
Μα κάπου εκεί στη διαδρομή
έξω από τα καταστήματα και δίπλα στα χρωματιστά λαμπιόνια ,
θυμήθηκα τι -πραγματικά- είναι Χριστούγεννα..
Δεν ψώνισα αυτά που είχα κατά νου. Γύρισα στο κονάκι μου με άδεια χέρια.
Είμαι σίγουρη πως οι δικοί μου άνθρωποι, που μ αγαπούν, θα με καταλάβουν.. Για τους υπόλοιπους που ίσως με θεωρήσουν αφελή ποιός νοιάζεται γι αυτούς; …
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα ζει.
Εδώ κι εκεί… ανάμεσά μας… παντού…
Κάποτε, όταν ήμασταν μικρά, το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ήταν απλά ένα παραμύθι.
Μια από τις «μεθόδους» που ακολουθούσαν οι γονείς μας για να μάθουμε να εκτιμούμε όσα έχουμε, για να βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας, έξω από το σπίτι μας και να γίνουμε άνθρωποι συνετοί και φιλεύσπλαχνοι.
Να όμως, τώρα, που μεγαλώσαμε πια, που το κοριτσάκι με τα σπίρτα ζωντάνεψε.
Και δεν είναι πια ένα παραμύθι, αλλά μια σκληρή πραγματικότητα.
Στο διπλανό μας διαμέρισμα, στην επόμενη γωνία, στο διπλανό δρομάκι, κάποιος άνθρωπος υποφέρει, περνά δύσκολα, πεθαίνει από την πείνα.
Κι όμως δεν είναι πια παραμύθι… είναι η ίδια μας η ζωή..
Σκληρή και απάνθρωπη.
Δεκάδες συμπολίτες μας, στη σύγχρονη εξευρωπαϊσμένη και πολιτισμένη υποτίθεται κοινωνία που ζούμε, περνούν πολύ δύσκολες στιγμές.
Κι όχι γιατί δεν τους φτάνουν τα χρήματα που βγάζουν για να πάνε διακοπές.
Αλλά γιατί δεν φτάνουν ούτε καν να θρέψουν τα παιδιά τους ή και τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Άστεγοι, εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, αναζητούν ανάμεσα στα σκουπίδια τα απομεινάρια των γευμάτων των συμπολιτών τους, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που τους έχει απομείνει.
Και δεν είναι ζητιάνοι, δεν είχαν μάθει να ζουν έτσι.
Είναι το ένστικτο της επιβίωσης που τους παρακινεί και τους οδηγεί ανάμεσα σε κάδους σκουπιδιών και παραπεταμένα χαρτόκουτα.
Είναι η ανάγκη τους να φάνε κάτι, να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.
Ζουν μέσα στο κρύο, κοιμούνται στις εισόδους πολυκατοικιών ή στην καλύτερη σε ετοιμόρροπα χαμόσπιτα, κάτω από άθλιες συνθήκες, χωρίς να ξέρουν αν θα ξημερώσει γι’ αυτούς καινούρια μέρα.
Κι όχι, δεν είναι μακριά σου… δεν είναι ένας ανάμεσα σε χιλιάδες… είναι δεκάδες και αυξάνονται μέρα με τη μέρα.
Είναι πολλά τα κοριτσάκια με τα σπίρτα που περιμένουν κάποιον περαστικό να αγοράσει ένα κουτάκι για να μπορούν να ελπίζουν πως θα επιζήσουν και σήμερα.
Έφτασε Δεκέμβρης … Μεθαύριο έχουμε Χριστούγεννα.
Οι διαβάτες στους δρόμους περνούν σκυφτοί και βιαστικοί, κουκουλωμένοι με τα ζεστά πανωφόρια τους, κατεβάζοντας τα μάλλινα καπέλα ως τ’ αυτιά, κρατώντας στα χέρια τους τις πρώτες αγορές των γιορτών.
Κι εκεί, στη γωνία, μέσα στο κρύο, στέκει ένα φτωχό κοριτσάκι, με φθαρμένα ρούχα που πουλά την πραμάτειά του.
Μα δεν το βλέπεις;
Να κι άλλο ένα λίγο πιο κάτω… κι άλλο…κι άλλο…
Ένα κουτάκι σπίρτα να ανάψεις τη φωτιά σου,
ενα κουτάκι σπίρτα για να ζεσταθείς, ένα μόνο…
Μα πώς είναι δυνατόν να μην τα βλέπεις;
Ισως να φταίει που πάγωσε η ψυχή σου…
Χρήστος Καλογρίτσας.
Παρότι ασχολείται εδώ και χρόνια με το χώρο των media, αφού ήταν ένας από τους βασικούς μετόχους της εφημερίδας “Πρώτη”, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1986, είναι απορίας άξιον με ποια μέσα θα μπορέσει να “πολεμήσει” τους αντιπάλους του, οι οποίοι έχουν μεγάλη ρευστότητα. Ας μην ξεχνάμε πως στη μάχη της διεκδίκησης βρίσκονται ισχυρά ονόματα, όπως είναι ο Δ. Κοντομηνάς, Γ. Αλαφούζος, ο Β. Βαρδινογιάννης, ο Θ. Κυριακού και ο Βαγγέλης Μαρινάκης.
Πίσω από αυτή την τολμηρή απόφαση του Καλογρίτσα, ίσως και να βρίσκεται η δυνατή του σχέση με την Αριστερά και με το παλαιο ΠαΣοκ
και κυρίως ομως και με το Ν. Παππά, αφού είναι γνωστό πως ο τελευταίος εκτιμά και σέβεται ιδιαίτερα την πορεία του Καλογρίτσα.
Μήπως, λοιπόν, η κίνηση αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά αντίθετα αποσκοπεί στη δημιουργία ενός καναλιού για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ακόμη και αν αυτό δεν ισχύει, συνεχίζει να υπάρχει το εύλογο ερώτημα σχετικά με το ποσό που απαιτείται για την υποβολή φακέλων υποψηφιότητας στο διαγωνισμό για την αδειοδότηση των ιδιωτικών καναλιών. Χωρίς να αμφισβητείται η πιστοληπτική ικανότητα του Καλογρίτσα, όλοι διερωτώνται πως θα μπορέσει να σταθεί δίπλα σε τέτοιους οικονομικούς κολοσσούς, όπως αυτοί που αναφέρθηκαν, και να αγωνιστεί.
Ποιος είναι ο Χρήστος Καλογρίτσας
Η εφημερίδα “Πρώτη” πρωτοεκδόθηκε τον Απρίλιο του 1986 και κατέβασε ρολά το Σεπτέμβριο του 1990. Ήταν ένα σύντομο εκδοτικό εγχείρημα που όπως λένε και οι απόμαχοι του Περισσού εκείνης της εποχής, στην ουσία αποτέλεσε τη γέφυρα του ΚΚΕ για να φτιαχτεί ο Συνασπισμός. Όταν ο Περισσός αποφάσισε να αποχωρήσει από το ΣΥΝ και δεν τη χρειαζόταν άλλο, την έκλεισε. Ένας από τους βασικούς μετόχους της έκδοσης ήταν ο Χρήστος Καλογρίτσας. Στέλεχος του ΚΚΕ που είχε την απόλυτη εμπιστοσύνη του “καπετάν-Γιώτη” κατά κόσμον Χαρίλαου Φλωράκη και παράλληλα διατηρούσε στενές σχέσεις με το “σύστημα Ανδρουλάκη”.
Δε χρειάζεται λοιπόν να πούμε άλλα για το γεγονός πως ο Χρήστος Καλογρίτσας διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με το Μέγαρο Μαξίμου, καθότι πολλοί πλέον ένοικοί του είναι παλιοί του “σύντροφοι”.
Ο 68χρονος Καρδιτσιώτης διατηρεί όμως στενές επαφές και με τον εταίρο συνδαιτυμόνα της κυβέρνησης καθώς είναι κουμπάρος με τον Πάνο Καμμένο -μέσω του γιου του Γιάννη- ενώ η φιλία του με τον νυν υπουργό Υποδομών και πρώην πρόεδρο του Τεχνικού Επιμελητήριου Ελλάδος, Χρήστο Σπίρτζη, μετεξελίχθηκε και αυτή σε κουμπαριά.
Τοξότης στα δημόσια έργα. Εξαγόρασε την εταιρία του Παύλου Τσίπρα
Ο Χρήστος Καλογρίτσας ακολουθεί την πεπατημένη των εκδοτών και ασχολείται με τα δημόσια έργα. Παράλληλα μπαίνει δυνατά στο χώρο των δημοσκοπήσεων μέσα από την παρουσία του γιου του Γιάννη στο βασικό μετοχικό σχήμα της γνωστής GPO. H εταιρεία του λαμβάνει μέρος σε μια ενδιαφέρουσα συγχώνευση πολλών εταιρειών, μεταξύ των οποίων είναι και η εταιρεία Τοξότης η οποία τίθεται επικεφαλής του σχήματος. Και κάπου εδώ ο Χρήστος Καλογρίτσας, έστω και τυχαία, συναντά και πάλι τους συντρόφους του καθώς η Τοξότης εξαγοράζει την εταιρεία Μέδουσα, όπως ακριβώς μετονομάστηκε η εταιρεία Τσίπρας ΑΤΕ, του Παύλου Τσίπρα, πάτερα του Πρωθυπουργού(!) μετά την αποχώρησή του από το εταιρικό σχήμα.
Η δραστήρια εταιρεία εμφανίζει πολλές και διαφορετικές συνέργειες, κυρίως με την Άκτωρ, γεγονός που οφείλεται στο ότι έχει μεγάλη ανάγκη από σοβαρή τεχνογνωσία και δάνεια εμπειρία, όπως λέγεται τεχνικά και νομικά ο όρος, για την υλοποίηση των έργων. Παρόλα αυτά η παρουσία του Χρήστου Καλογρίτσα είναι σιωπηλή και παραμένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μέχρι το ημερολόγιο να γράψει 25 Ιανουαρίου 2015, όπου οι παλιοί του σύντροφοι παίρνουν το τιμόνι της χώρας.
Το πρόβλημα του Τοξότη ήταν πάντα η ανάγκη για δάνεια εμπειρία αναφορικά με δυνατότητά του να κατέρχεται σε μεγάλους διαγωνισμούς και να χτυπάει τα “σοβαρά” δημόσια έργα. Πριν από λίγο καιρό, η θυγατρική της Suez- παραδοσιακού στρατηγικού εταίρου του Άκτωρα- SITA CZ με έδρα την Πολωνία, εμφανίστηκε σε πρόσφατο διαγωνισμό για την αποκατάσταση χωματερών σε Σέρρες, Κιλκίς, Πολύγυρο και Ανθεμούντα δανείζοντας την τεχνογνωσία της στην εταιρεία Τοξότης που ελέγχεται από τον κ. Χρήστο Καλογρίτσα.
Παράλληλα, η κάθοδος της Τοξότης στους διαγωνισμούς του Φορέα Διαχείρισης Απορριμμάτων της Κεντρικής Μακεδονίας έχει φουντώσει τις φήμες για ένα ιδιότυπο «deal» μεταξύ του γαλλικού ομίλου και της μεσαίας ελληνικής τεχνικής εταιρείας, το οποίο δεν αποκλείεται να μετουσιωθεί και σε άλλα έργα. Η SITA CZ άλλωστε αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους επιχειρηματικούς βραχίονες της Suez, καθώς εξειδικεύεται στη διαχείριση αποβλήτων, υποστηρίζοντας τα έργα της γαλλικής εταιρείας σε απαιτητικές αγορές όπως είναι αυτές του Λονδίνου, της Γερμανίας.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, το Μαξίμου, έχει ήδη δώσει το δαχτυλίδι του γάμου ανάμεσα στη γαλλική Suez και τον κ. Καλογρίτσα, για μια σειρά από στρατηγικές επενδύσεις, μεταξύ των οποίων η διαχείριση απορριμμάτων και το νερό.
Ενδιαφέρουσες συμπτώσεις
Ας δούμε και δύο ενδιαφέροντα στοιχεία, πάνω στο ζήτημα αυτό. Στις 10 Ιουλίου 2015, λίγες δηλαδή ημέρες μετά το δημοψήφισμα, ο Ιωάννης Μπενίσης, σύντροφος της Περιφερειάρχη Ρένα Δούρου, τοποθετείται στη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΥΔΑΠ.
Τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου εν όψει της επίσκεψης στην Αθήνα του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, με υπογραφή του Υπουργού Επικρατείας, Νίκου Παππά, ο Μπενίσης βαφτίζεται ως «ειδικός εμπειρογνώμων σε θέματα αναπτυξιακού και επενδυτικού ενδιαφέροντος» και διορίζεται «άμισθος σύμβουλος» στο Πολιτικό Γραφείο του ίδιου υπουργού ο οποίος και υπογράφει το σχετικό ΦΕΚ. (753/22-10-2015).
Ο Νίκος Παππάς τρέφει θετικά αισθήματα για τον Χρήστο Καλογρίτσα, εκτιμώντας την πορεία και την διαδρομή του. Πολλοί βέβαια υποστηρίζουν πως ο Καλογρίτσας εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της δημιουργίας “νέων τζακιών” που δε θα κουβαλάνε τα..»κούτσουρα του παρελθόντος»
Από την άλλη πλευρά όμως η περίφημη παρέα της Αίγινας δεν παρουσιάζει τη γνωστή “ομοιογένεια”, καθώς ο Αλέκος Φλαμπουράρης βλέπει τον Καλογρίτσα και…στρίβει. Κάποιοι κάνουν λόγο για παλιά ανεξόφλητα γραμμάτια μεταξύ των δύο, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι ο κυρ-Αλέκος έχει στο νου του κάποιον άλλον επιχειρηματία για αυτές τις δουλειές.
Σε κάθε περίπτωση η πρόσφατη επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ, πίσω από τους ήχους της “Μασσαλιώτιδας” και τα ποτά στο Gazarte, έφερε και αρκετές προτάσεις για μπίζνες με γαλλικές εταιρείες.
Οι συνεργάτες και σύμβουλοι του προέδρου Ολάντ έχουν διαμορφώσει την ατζέντα των αιτημάτων που μετά τα άδοξα εγχειρήματα του Ιπποδρόμου και των Σιδηρόδρομων περιλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο τα … νερά.
Η βασική εταιρεία που ενδιαφέρεται να μπει στην Ελλάδα και μέσω της Ελλάδας στα Βαλκάνια είναι η Suez. Μήπως θυμάστε για ποια ιδιωτικοποίηση ενδιαφερόταν η Suez πέρσι τέτοια εποχή; Εύκολη απάντηση: Για το νερό της Θεσσαλονίκης, την ΕΥΑΘ και προφανώς και για την ΕΥΔΑΠ. Οι δύο ιδιωτικοποιήσεις φιγουράρουν ξανά στο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της νέας κυβέρνησης, όπως ρητά προβλέπει το Τρίτο Μνημόνιο αλλά με την παραχώρηση μειοψηφικών ποσοστών 23% για την ΕΥΑΘ και 11% για την ΕΥΔΑΠ.
Προς το παρόν είναι αβέβαιο με ποιους συμμάχους θα κατέβει στον διαγωνισμό ο γαλλικός όμιλος όταν θα βγουν στον αέρα οι δύο ιδιωτικοποιήσεις, αλλά οι “κύκλοι της αγοράς” έχουν ήδη γνώση.
Το σίγουρο είναι πως ο Χ Καλογρίτσας θα μπει δυνατά στην αγορά και έχει και πολύ καλές επίσημες συστατικές επιστολές.
Ο κουμπάρος Καλογρίτσας, με απλήρωτο προσωπικό και δυσκολία να βρει εγγυητική 3 εκατ, τι πόθεν έσχες θα μας δείξει;
Ο Καλογρίτσας έχει προσωπικό απλήρωτο 8 μήνες!Αλλά εχτές «έδωσε» 52εκατ. για τηλεοπτική άδεια! Καλά άμα δείτε τα 52εκ. ….!!
σφυρίχτε μου
Επίσης το γιατί στη φάρα των κατασκευαστών μηχανικών μεταξύ τους τον αποκαλούν «Σερίφη» εγώ δεν το ξέρω…
Σωστά διαμαρτύρεται ο κόσμος ! Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει πολλά τρωτά… είναι χάλια! Αναλογιστείτε μόνο, τι γεωγραφία & αγγλικά έμαθε ο Αλέξης!!!
Αλλά από αυτά τα χάλια μη φτάσουμε στα χάλια του άλλου άκρου .
Ο Φίλης προωθεί ( κατά τη γνώμη του ) αριστερό «συμβόλαιο» που θα υπογράφουν τα παιδιά στα σχολεία. Εξαναγκάζει έτσι οικογένειες σε … αναρχικούς κώδικες συμπεριφοράς ( βλέποντας το από την ίδια οπτική γωνιά)
Από την άλλη βγαίνει στην Καλλιθέα και λέει ότι θα αναστηλώσει όλα τα τζαμιά. Φαίνεται αυτή την εντολή πήραν από τον Ερντο-μπαμ. Δεν έπεσε βέβαια ξύλο στη συγκέντρωση του Φίλη, στην Καλλιθέα σύμφωνα με τις πληροφορίες μας. Απλά μαλλώσανε λίγο για το μενού. Ο Φίλης ήθελε να το φάει όλο, αφήνοντας μόνο τις σόδες στο κοινό, και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί από κάτω ήθελαν να του σερβίρουν μόνο ντομάτες…
–Για τα σχολεία μας που ρημάζουν καμμιά αναστηλωσούλα , καμμιά επισκευούλα: Tίποτα! ( επισημαίνει η Κηλίδα)
– Το κίνημα «παραιτηθείτε» είναι κίνημα στα όρια της συνταγματικής ανοχής μας , συνεχίζει ο Ν Φίλης σε ντελίριουμ σαν σε αποκορύφωμα της μα-βλακείας που τον δέρνει και τεντώνει ο ίδιος το Σύνταγμα σαν το ταλαίπωρο δέρμα του, σπάζοντας το προσωπικό του ρεκόρ παπαριάς με αυτή του τη δήλωση..
«Παραιτηθείτε»!!!!!!!!!!!! φωνάζουμε κι εμείς από δω.
( ο πληθυντικός δεν είναι της ευγενίας! Μην το πάρουν – προς Θεού – για αβρότητα! )
– «Παχεῖα γαστὴρ λεπτόν οὐ τίκτει νόον.Τὸ γὰρ ἐσθίειν πολλὰ καὶ κρεαφαγεῖν τοὺς μὲν λογισμοὺς ἐξαιρεῖ καὶ τὰς ψυχὰς ποιεῖται βραδυτέρας, ὀργῆς δὲ καὶ σκληρότητος καὶ πολλῆς σκαιότητος ἐμπίπλησι. «
«A fat belly does not produce a subtle mind. Too much eating, as well as meat-eating, destroys the reasoning faculties and makes souls more sluggish, and fills them besides with irascibility, hardness, and awkwardness » ( αγγλιστί ) !!!!!!!!
Αν δεν γνωρίζει καλά αγγλικά ο κ υπουργός Παιδείας, ο αιώνιος φοιτητής νομικής κ Φίλης, που έχει και άποψη για τα όρια του Συντάγματος (!) ας του μεταφράσει τα παραπάνω ο Αλέξης που είναι και πρωθυπουργός και έχει πάρει και το lower…
O N. Φίλης θα μου πείτε μπορεί να μην έχει ακαδημαϊκά προσόντα αλλά είναι πανεπιστήμονας: Συνταγματολόγος, Παιδαγωγός, Ιστορικός, Οικονομολόγος…
–Νικόλα βάλε και μια ώρα τη βδομάδα «Εισαγωγή στη θεωρία των καταλήψεων«.
Τι να κάνω κι εγω η πτωχη Ελληνίς, κατόπιν των γεγονότων, ως φιλήσυχος και νομιμόφρων πολίτης (αφού ο Φίλης απαγόρευσε να προσφωνώ το παιδί μου «πριγκιπέσα μου») προσωπικά πλέον το φωνάζω Σκλαβενιτέσα μου, άσχετα αν στο χωριό μου που είναι βασικά πολύ …»αριστερό» αναντάμ μπαμπαντάμ, η έκφραση » Μην είσαι τελείως μαλάκας» μετονομάστηκε πλέον σε «Μην είσαι τελείως Φίλης«.
Για να έχω δε και ιδίαν επί του θέματος άποψη κάποιος από εδώ μέσα τηλεφωνεί στον κ υποργό μας
–Καλησπέρα!
– Καλησπέρα σύντροφε. Ποιός;
– Ο Σωκράτης ο Αθηναίος
– Ποιος Σωκράτης;
Χχμμμ δεν ξέρει ούτε τον Σωκράτη ο Ν Φίλης!!!!
…..
Στο βάθος παίζουν ελικόπτερα..
Ντούκου!!ντούκου!!!!! Παραιτηθείτε έρχονται!!
Έρχονται αλλα δεν χωράνε ολα τα ρεμάλια.. αυτός θέλει ένα μόνος του. .. όσους ξεμείνουν πρέπει να τους γλεντήσετε . Είδατε τι παθαίνει κανείς όταν τους επικεφαλείς του κράτους του τους διακρίνει αμορφωσίλα? Να τους διασκεδάσετε ήθελα να πω…
Ρε τι αλήτες υπάρχουν!
Στον Παπασταύρου πήγαν και κατέθεσαν λεφτά στον λογαριασμό του.
Στον Μαρτίνη » άγνωστοι» έκαναν πάλι το ίδιο. Μη δουν έναν καλό άνθρωπο αμέσως να τον εκμεταλλευτούν, αμέσως. Αρκετά πια! Αφήστε ήσυχους τους ανθρώπους που πάτε και τους μπλέκεται!!!!!!!
…
Παιδιά αν θέλει κανείς να καταθέσει σε λογαριασμό μου στο εσωτερικό, στο εξωτερικό, σε offshore …. πείτε μου να σας δώσω το νούμερο του δικού μου! Κρίμα να σου κάνουν καλό και να μη το θυμάσαι! Εγώ τουλάχιστον μπορεί να πάσχω από μερικές χιλιάδες ευρώ αλλά από αμνησία ή αχαριστία δεν πάσχω ~
Εγώ μόνο την Τρέμη λυπάμαι…
Τράβηξε πολλά γι αυτό το κανάλι
Μάγουλα,
μάτια,
λαιμό,
βυζι@ 
«Αρχιμανδρίτης ασελγούσε σε 5χρόνο σε μοναστήρι.»
– Θα βγει ο Ιερώνυμος να πει να του σαπίσει το πουλί;
Γιατi δεν δείχνουν τον αρχιμανδρίτη φάτσα φόρα όπως κάνουν με τους άλλους παιδόφιλους?
Θα συνεχίσει να τον καλύπτει η εκκλησία;
προφητικά ο Χάινριχ Χάινε έγραφε: «Εκεί όπου καίνε βιβλία, μία μέρα θα καίνε και ανθρώπους»
Συμπληρώνονται 80 χρόνια από εκείνη τη νύχτα που 20.000 βιβλία κατακάηκαν στη μανία των ναζί. Τα βιβλία των μεγαλύτερων προσωπικοτήτων της γερμανόφωνης διανόησης κατακαίγονταν σε ολόκληρη τη Γερμανία, καθώς, τέσσερις μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, οι ναζί επιχειρούσαν τον «πνευματικό αποκεφαλισμό» της χώρας τους!
Τα έργα αναπαλαίωσης της Οπερας του Βερολίνου έχουν καλύψει με σκόνη την πλάκα που έχει τοποθετηθεί στο πλακόστρωτο της Μπέμπελπλατς για να θυμίζει το auto da fe.
20.000 βιβλία ρίχτηκαν στην πυρά στις 10 Μαΐου 1933.Το παζάρι του Humboldt-Universität zu Berlin δεν είναι μια απλή πλανόδια βιβλιαγορά. Είναι η εξιλέωση του Πανεπιστημίου για το κάψιμο 20,000 βιβλίων της ιστορικής βιβλιοθήκης του επί Τρίτου Ράιχ.
Η υπαίθρια βιβλιαγορά του Humboldt περιλαμβάνει αντίτυπα των 20,000 βιβλίων που κάηκαν στις 10 Μαΐου του 1933 ως άλλη θυσία στο βωμό του ανελέητου φασισμού. Άρα είναι κατά βάση στα γερμανικά (αν και, κατά τον Γκέμπελς και την παρέα του, στους καταραμένους συγγραφείς περιλαμβάνονταν οι Ερνεστ Χεμινγουει , Jack London, Hellen Keller και άλλοι) .
Μέχρι τις 11.00 το βράδυ, τα βιβλία των Σίγκμουντ Φρόιντ, Χάινριχ Μαν, Κουρτ Τουχόλσκι, Καρλ Κάουτσκι, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Εριχ Κέστνερ, Καρλ φον Οσιέτσκι, Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, (Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο, ένα αντιπολεμικό έργο κλασικό στο είδος του, όπου περιέγραφε τις εμπειρίες του από τον πόλεμο) ο Φραντς Βέρφελ,(Η συνείδηση του κόσμου και «Οι σαράντα μέρες του Μούζα Νταγκ») ο Αρνολντ Τσβαιχ και Στέφαν Τσβάιχ είχαν γίνει στάχτη.
Η ανάμνηση του ‘auto da fe’, που επαναλήφθηκε σε 20 ακόμη πόλεις της Γερμανίας, παραμένει ζωντανή στην γυάλινη πλάκα στο πλακόστρωτο της πλατείας , μέσα από την οποία διακρίνεται κάτω από το έδαφος μία βιβλιοθήκη με άδεια ράφια, ένα έργο του ισραηλινού καλλιτέχνη Μίσα Ούλμαν που συμβολίζει αυτήν την πρόθεση του ξεριζώματος της καρδιάς της χώρας των ποιητών και το στοχαστών που κυριάρχησε στις πράξεις των ναζιστών φοιτητών.
«Περί τους 400 συγγραφείς χάθηκαν στις φλόγες, ανάμεσά τους το άνθος της λογοτεχνικής, επιστημονικής και πνευματικής κοινότητας της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», εξηγεί η Ιρμελα φον ντερ Λύχε, καθηγήτρια Λογοτεχνίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Επρόκειτο για τον «πνευματικό αποκεφαλισμό της Γερμανίας», είχε πει η κοινωνιολόγος Χέλγκε Προς.
Η ενέργεια σκηνοθετήθηκε «ως τελετουργία», συνεχίζει η Ιρμελα φον ντερ Λύχε. «Αναψαν φωτιές, τα βιβλία έφθασαν με αμαξίδια υπό τους ήχους των ταμπούρλων… ιδιαίτερα λόγια προφέρθηκαν πριν ριχθούν στη φωτιά».
Το ίδιο βράδυ στο Βερολίνο, ο υπουργός Εκπαίδευσης του Λαού και Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς είχε πει πως : «ο αιώνας του ακραίου εβραϊκού διανοουμενισμού τελείωσε και η γερμανική επανάσταση άνοιξε και πάλι τον δρόμο στο γερμανικό ον«.
Αυτά τα auto da fe είναι η κατάληξη μίας ολόκληρης επιχείρησης «κατά του μη γερμανικού πνεύματος» που ενορχηστρώθηκε από τους φοιτητές. Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 8 Μαΐου 1933, οι φοιτητές συνοψίζουν έτσι τον αγώνα τους: «Αγωνιζόμαστε υπέρ της καθαρότητας του πολιτισμού μας«. Η επιχείρηση θεωρήθηκε συνέχεια της ημέρας μποϊκοτάζ των εβραϊκών καταστημάτων την 1η Απριλίου 1933.
Πολλοί από τους συγγραφείς που έγιναν στόχος των auto da fe είχαν ήδη φύγει από τη Γερμανία, αυτοεξορισμένοι μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία στις 30 Ιανουαρίου 1933.
Η καύση των βιβλίων όμως έσπειρε τον τρόμο μεταξύ των συγγραφέων που είχαν καταφύγει στο Παρίσι, τη Βιέννη, την Πράγα, την Ελβετία, λέει η Ιρμελα φον ντερ Λύχε. «Από τη στιγμή εκείνη , κανείς δεν είχε πια ψευδαισθήσεις«. Πέντε χρόνια αργότερα ήταν η σειρά της πυρπόλησης των συναγωγών κατά τη Νύκτα των Κρυστάλλων. Και μέχρι να φθάσει η Τελική Λύση,
τα λόγια του Χάινριχ Χάινε δεν έφευγαν από τον νου κανενός από τους συγγραφείς των καμμένων βιβλίων.
Ο Εριχ Κέστνερ, συγγραφέας του «Ο Αιμίλιος και οι ντετέκτιβ«, Η διπλή Λόττε και Η τάξη που πετάει και πολλών επίσης κειμένων σατυρικού και κοινωνικοκριτικού περιεχομένου, επέλεξε να παραμείνει στη Γερμανία, ξεκινώντας μία περιπέτεια εσωτερικής μετανάστευσης. Περιέγραψε με αυτά τα λόγια την κατάσταση αυτή της παθητικής αντίστασης των διανοουμένων: «Είμαστε ζωντανά πτώματα«. Αλλοι θα αποφασίσουν την ακραία πράξη, όπως ο Στέφαν Τσβάιχ, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1942 στη Βραζιλία όπου είχε αυτοεξορισθεί…
Επιστήμονες, αρχιτέκτονες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι , «το σύνολο της επιστημονικής αριστείας που έδωσε στην προ του 1933 Γερμανία τόσα βραβεία Νόμπελ«, σύμφωνα με τον ιστορικό Βέρνερ Τρες θα διαφύγουν μετά τα auto da fe.
«Εκτοτε η Γερμανία δεν κατόρθωσε ποτέ να ξαναβρεί τη θέση που τής ανήκε πριν από το 1933«, σύμφωνα με τον ερευνητή του Κέντρου Ιουδαϊκών-Ευρωπαϊκών Μελετών του Πότσνταμ.
Kαι το σχετικό δημοσίευμα της Ντόιτσε Βέλε: Το Ολοκαύτωμα των βιβλίων
Το 1933 η ναζιστική Γερμανία έζησε τον δικό της πνευματικό μεσαίωνα. Κυρίως φοιτητές έκαψαν βιβλία επιφανών γερμανών συγγραφέων. Ήταν το προοίμιο όσων θα ακολουθούσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ήταν σαν σήμερα το βράδυ της 10ης Μαΐου του 1933, που 70.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν στην πλατεία της Όπερας του Βερολίνου. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, φοιτητές με κάρα και φορτηγά κουβαλούσαν χιλιάδες βιβλία, μεταξύ αυτών έργα επιφανών γερμανών συγγραφέων, ποιητών και φιλοσόφων για να τα κάψουν. Ο ναζιστής φοιτητής Χέρμπερτ Γκούτγιαρ, μόλις 23 χρονών, έβγαλε μια σύντομη ομιλία γεμάτη μίσος. «Παραδίδω στη πυρά ότι είναι αντιγερμανικό» είπε καταχειροκροτούμενος.
Φοιτητές με ναζιστικές στολές μεταφέρουν βιβλία…
Μπροστάρηδες οι φοιτητές
Το κάψιμο των βιβλίων οργανώθηκε από το ναζιστικό καθεστώς που ήθελε να «καθαρίσει» την πνευματική ζωή της ναζιστικής Γερμανίας από την «αντεθνική» ιδεολογία. 20.000 βιβλία συγγραφέων, όπως ο Χάινριχ Μαν, ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ ή ο Γιόαχιμ Τίνγκελνατς παραδόθηκαν στην πυρά. Η ίδια εικόνα επαναλήφθηκε και σε άλλες γερμανικές πόλεις, κυρίως σε πόλεις με πανεπιστήμια. Εκεί οι φοιτητές είχαν «καθαρίσει» από καιρό τις δημόσιες βιβλιοθήκες από βιβλία συγγραφέων και δημοσιογράφων με «εχθρική» προς το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς ιδεολογία. Ανάμεσά τους ειρηνιστές, σοσιαλιστές και εβραίοι συγγραφείς.
Οι εργαζόμενοι στις βιβλιοθήκες, οι καθηγητές αλλά και ο φοιτητικός κόσμος δεν αντέδρασαν, ακόμη κι αν δεν συμμετείχαν ενεργά, σε αυτό που ο ξένος τύπος ονόμασε «Ολοκαύτωμα των Βιβλίων». Από την πυρά δεν γλύτωσαν ούτε τα βιβλία για παιδιά του Έριχ Κέστνερ, ο οποίος μάλιστα ήταν και αυτόπτης μάρτυρας της πυράς εκείνο το βράδυ στην πλατεία της Όπερας. «Βρισκόμουν μπροστά από το Πανεπιστήμιο, ανάμεσα σε φοιτητές, το άνθος του έθνους μας, με ναζιστικές στολές, και έβλεπα τα βιβλία μας να γίνονται παρανάλωμα του πυρός» έγραφε αργότερα.
…για να τα ρίξουν στην πυρά
Έξοδος ή «γύψος»
Οι αντιδράσεις στο εξωτερικό ήταν έντονες. Ο συγγραφέας Χάινριχ Χάινε, βιβλία του οποίου κάηκαν, έγραφε αργότερα κάτι που αποδείχθηκε προφητικό: «Όπου καίνε βιβλία, στο τέλος θα κάψουν και ανθρώπους». Οι άνθρωποι του πνεύματος δεν μπορούσαν να μείνουν άλλο στη χώρα και έτσι άρχισε η έξοδος. Ο Τόμας Μαν, ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ και ο Λίον Φοϊχτβάνκερ γύρισαν τα νώτα τους στη ναζιστική Γερμανία. Στις χώρες της νέας εγκατάστασής τους άρχισαν να πολεμούν τους εθνικοσοσιαλιστές. Από το 1940 ο Τόμας Μαν, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ, κατήγγειλε το ναζιστικό καθεστώς από το BBC. «Είναι μια φωνή προειδοποίησης. Το να σας προειδοποιώ είναι μια μοναδική αποστολή που μπορεί να αναλάβει απέναντί σας ένας Γερμανός» είπε από τις συχνότητες του βρετανικού σταθμού.
Όποιος δεν μπόρεσε να φύγει, όπως ο Έριχ Κέστνερ, μπήκε στο γύψο. Λογοκρισία και απαγόρευση έκδοσης των έργων του. Η πλειοψηφία των Γερμανών, ανθρώπων του πνεύματος και καθηγητών αποδέχθηκε σιωπηλά χωρίς καμιά αντίδραση την πυρά των βιβλίων, ορισμένοι μάλιστα την επιδοκίμασαν. Το πιο πικρό ήταν ότι στο κάψιμο της γερμανικής πνευματικής προσφοράς στην ανθρωπότητα συνέβαλαν με μεγάλο ενθουσιασμό φοιτητές.
Υ.Γ Αξίζει να ρίξετε μια ματιά στα πολλαπλά links. Απο κει βλέποντας ποιά και με τι θέματα έργα των λογοτεχνών της εποχής έκαψαν οι Ναζί θα καταλάβετε πολλά.
Βιωσιμότητα χρέους, τσεκ
Βιωσιμότητα τραπεζών, τσεκ
Βιωσιμότητα πολιτών, ω μ@λ@κ@ αυτούς τους ξεχάσατε….
– Με τόσες ευχές που έχει πάρει , που θα πρέπει να τα φάει τα δικά του ευρώ;;;;;;
– Ελα μου ντε…. η κατακραυγή πάντως και η αγανάκτηση του κόσμου λέει πως γενικώς να τα φάνε στους γιατρούς και στα νεκροταφεία…..
όλοι ανεξάρτητος κόμματος….
«Ξυπνήστε, άνθρωποι μου, ξυπνήστε! Μέσα στο φόβο σας να βαδίσετε ενάντια στο ρεύμα, μην τυχόν και σας περάσουν για ρατσιστές, δεν καταλαβαίνετε ή δεν θέλετε να καταλάβετε ότι μια Αντίστροφη Σταυροφορία έχει ήδη αρχίσει», αναφέρει εννοώντας προφανώς το σχέδιο της Νέας Τάξης να γεμίσει την Ευρώπη με μουσουλμάνους για να δημιουργηθεί χάος και να επιβληθεί η πανθρησκεία ως «λύση ειρήνης».
Η ασυμβίβαστη Οριάνα Φαλάτσι, με το ελληνικό αίμα από την Magna Grecia να βράζει μέσα της, γράφει μέσα στο βιβλίο, όπως τα βρήκαμε σε μέσο ενημέρωσης:Στην σημερινή Ιταλία και Ευρώπη (…) οι μετανάστες έρχονται, όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας.
Από την στιγμή, που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα. Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους!
Αιτία θανάτου τής Οριάνα Φαλάτσι……καρκίνος ………τυχαίο;..μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το μίσος εναντίον των μουσουλμάνων. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στο Μανχάταν, τη δεύτερη πατρίδα της όπως αποκαλούσε.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις, που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας, για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής. (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους ή κόκκινες σημαίες).
Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα. Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ…
H Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινά πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές, που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες.
Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία, που ονομάζεται Χριστιανισμός, σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία… Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα. «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ταυτόχρονα είναι και ψέμα.
Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία. Πιστέψτε με, γαμώτο! Πώς θα μπορούσα να μην έχω; Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα, όταν γεννήθηκα, ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες.
Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή την μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία, που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Ντάντε Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι.
Μέσα από αυτήν έχω μάθει, τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με την γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι, τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση, που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και μα τον Θεό…
Βλέπετε; Πάλι χρησιμοποίησα την λέξη «Θεός». Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου. Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου… Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ, ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. Και να σας τα πω όλα; Και εν τέλει ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων.
Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι, ότι εμείς oι Ιταλοί δε βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς. Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διαφόρων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια ιθαγένεια.
Εννοώ, ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από την χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών, που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς… και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους.
Αυτό που εννοώ είναι, ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα. Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι′ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα.
Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία, την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σαν να ξεπουλούσα την χώρα μου, την πατρίδα μου. Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.
Χειμωνιάτικη Λιακάδα 