Πάντα μου άρεσε να περπατώ και να φωτογραφίζω πόλεις και ανθρώπους. Οι φάτσες είναι πάντα ενδιαφέρουσες… Αυτό που μου με εντυπωσίαζε σε αυτές τις βόλτες μου, περισσότερο από το τοπίο, ήταν οι εκφράσεις στα πρόσωπα των περαστικών … τα κουρασμένα πρόσωπα των βιοπαλεστών, αλλά και οι συμπαθητικές εκφράσεις των νέων που περπατάνε χέρι- χέρι.
Βρέθηκα λοιπόν, και πάλι μετά από καιρό στο κέντρο της πόλης μας. Εφτασα στο Σύνταγμα με το μετρό και κατηφόρισα την Ερμού. Ο πεζόδρομος έσφιζε από ζωή. Γύρω ένα πολύβουο πλήθος.
Πολλές γυναίκες ( κάθε είδους) πολλοί -μα πάρα πολλοί ζητιάνοι, πολλοί πλανόδιοι ψωνισμένοι καλλιτέχνες, πάρα πολύ βρώμα και απίστευτη κακογουστιά.
Το πλακόστρωτο της Ερμού διαλυμένο και γεμάτο παγίδες … Εκτός από την τσάντα σου που πρέπει να την κρατάς σφιχτά-παραμάσχαλα ( αλλοιώς την «έχασες» , μπορεί να χάσεις εύκολα και τον αστράγαλό σου! Στον πρώην, εμπορικότερο ΠΕΖΟδρομο (;) της Αθήνας μπορεί και να σε πατήσει κάποιο αυτοκίνητο, φορτηγάκι, μηχανάκι ή μηχανή από αυτές της Δημοτικής Αστυνομίας, που τριγυρίζουν και οι υπάλληλοι της κόβουν αβέρτα κλήσεις όχι στα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα- σε αυτούς που αναιδώς αραγμένοι εκεί καπνίζουν – αλλά μόνο σε αυτούς που … κινούνται με όλη τους την άνεση αυθαίρετα και καθ όλη τη διάρκεια του 24ωρου στον πεζόδρομο!
Αυτό που με εκνεύρισε επίσης πάρα πολύ είναι οι νεαρές που παραμυθιασμένες ότι κάνουν έτσι δημόσιες σχέσεις, και σε τραβάνε από το μανίκι να σε μπασουν στα διάφορα bodylines!
Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν, παντού γύρω! Eνα χάος…
Ανθρωποι με καμμένα πρόσωπα, με κομμένα χέρια, πόδια «χυμένοι» στους δρόμους. Παραδίπλα Περουβιανοί μουσικάντηδες παίζουν με play back. Τα συντριβάνια, πιτσιλάνε το νερό στο πεζοδρόμιο κι εσύ πρόσεχε μη γλυστρίσεις! Ζευγαράκια φιλιούνται, ζευγαράκια τσακώνονται, φιλενάδες ψωνίζουν και φλερτάρουν, μανάδες που σέρνουν βιαστικές τα παιδιά τους και οι τουρίστες που χάθηκαν στο δρόμο τους για την Πλάκα και την Ακρόπολη.
Ενα πλήθος περαστικών , περπατάει και καπνίζει, κι ακόμα περισσότεροι καπνίζουν και ταυτόχρονα μιλάνε από το κινητό τους! Οχι που απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους!
Κατηφορίζοντας την Ερμου, η κατάσταση γίνεται πιο απελπιστική.
Μια ξεχαρβαλωμένη λατέρνα παίζει όπως να ΄ναι. Οι κουλουρτζήδες εχουν στιβαγμένα τα κουλούρια ,τις τυρόπιτες και κάτι που τα αποκαλούν σάντουιτς μεσα σε παλαιολιθικούς μεταλικούς πάγκους, που όταν φεύγουν τους τυλίγουν με αδιάβροχα πράσινα τεντόπανα. Αλυσοδένουν το σκαμνί και την ομπρέλα και πάνε στην ευχή του Θεού.
Κολωνάκια σπασμένα και πεταμένα, καλάθια με τα σκουπίδια τίγκα και δίπλα μικροαπατεώνες να πουλάνε μαϊμούδες ρολόγια στους αφελείς περαστικούς.
Ο κάθε μαγαζάτορας έχει, κατά τη δική του αισθητική άποψή και όπως να ‘ναι, κρεμάσει από μπαλκόνια, προσόψεις, παράθυρα ο,τι επιγραφή του γουστάρει. Ο κάθε εργολάβος χτίζει όπως τον βολεύει και ο περιπτεράς αφήνει τα σκουπίδια του χύμα στη γωνία. Οι Νιγηριανοί απλώνουν κατάχαμα την πραμάτεια τους στο λεπτό και σε χρόνο dt τα ξαναμαζεύουν, μόλις τους δώσει σινιάλο ο τσιλιαδόρος πως πλάκωσε η δημοτική αστυνομία!
Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να εξαφανίζονται όμορφες πόλεις… Μα που στο δι@%ολο πηγαίνουν…
… I’ve got the picture…
….
….
….
….
__________________________________________________________________
Γ κ ρ ι ν ι ά ζ ω ; Ο χ ι !
Προσπαθώ να δώσω την εικόνα της πόλης μας. Μια πόλης που φεύγει … Μιας πόλης που κάποτε αγαπήσαμε.
Η πραγματικότητα … ένα ΑΣΧΗΜΟ puzzle που … «με χάλασε» μπορώ να πω
Και επειδή σήμερα είναι γιoρτή, και μέρα που είναι – Εισόδια της Παναγίας- γιορτάζει κι αυτή θα αναφερθώ και στην Καπνικαρέα!
Σαν λέξη ανήκει σε κατηγορία λέξεων που σκοπός τους είναι τα καυστικά πειράγματα γύρω από την ηλικία μιας γυναίκας ΄-D και όλα όσα πάνε πακέτο μαζί με αυτήν.
Στην πραγματικότητα όμως η Καπνικαρέα, είναι μικρή ιστορική εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας (Ερμού) και η μνεία της σε θέματα ηλικίας προφανώς οφείλεται στο ότι υπάρχει εκεί από τον εντέκατο αιώνα.
Οι περισσότερες τοιχογραφίες που κοσμούν το εσωτερικό του ναού είναι έργο του Φώτη Κόντογλου, υπογεγραμμένο το 1955.
Έχει οικοδομηθεί στα ερείπια αρχαίου ναού, αφιερωμένου σε μία γυναικεία θεότητα, πιθανότατα στην Αθηνά ή τη Δήμητρα. Ιδρύθηκε στην αρχή του 11ου αιώνα (περίπου 1050 μ.Χ.) και μάλλον ονομάστηκε έτσι από το δωρητή της.
O περίβολος στις μέρες μας
και παλιότερα… γύρω στο ’75
….
… Τα σχόλια δικά σας …
Χειμωνιάτικη Λιακάδα 