17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973

Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό ημερολόγιο που βρήκα καταχωνιασμένο στου προσωπικού μου συρταριού τα βά8η , ανακάλυψα  κάτι που μου έφερε δάκρυα στα μάτια.

Κόρη μου, βλέποντας ότι οι καταλήψεις των τελευταίων εξαμήνων σε έχουν φέρει μακριά από τα «κοινά» αποφάσισα να ανεβάσω ένα   « ίχνος» *   του πως είμαστε, πως νιώ8αμε τότε…   τον Νοέμβρη του 1973, εγώ και διάφοροι από την παλιοπαρέα, που καλά γνωρίζεις από παιδί.

Θέλω να ξέρεις, κι  άσε το τι σου λένε τα βιβλία της ιστορίας, πως Ιστορία είναι ότι ζήσαμε … και όχι ότι επέτρεψαν να γραφτεί ή να αποσιωποιη8εί, για ευνόητους λόγους…

Και να 8υμάσαι πάντα τα λόγια τούτα, που με χέρι που έτρεμε από παλμό και σ8ένος , η δική μου γενιά έγραψε *    στα κάγκελα της σχολής για να μπορείς εσύ σήμερα να ΜΗ σπουδάζεις με φιμωμένο στόμα !!!

» ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ , Η ΠΙΟ ΣΩΣΤΗ ΛΕΞΗ σημαινει ΕΛΕΥ8ΕΡΙΑ «

* Το τι γίναμε μετά όλοι αυτοί .. το πως εξελιχτήκαμε είναι μια άλλη ιστορία  που την ξέρεις, ξεχωριστά για  τον καθένα μας …

» 16 προς17   Νοέμβρη 1973

Πάνω στα μπρούτζινα αγάλματα πάτησαν οι βάρβαροι με τις στρατιωτικές τους μπότες και δάκρυσαν οι περαστικοί κaι οι ξένοι ακόμα, όταν έμα8αν την αλή8εια.

Η ελευ8ερία πνίγηκε άλλη μια φορά κάτω από τον κροταλισμό των αυτομάτων . Και ο 8όρυβος έπνιξε τις φωνές μας.                                                                                    Κι εσύ ήσουν τόσο όμορφος, με τα χέρια γαντζωμένα στα κάγκελα, κρατώντας το κεφάλι ψηλά φίλε μου . Πολύ ψηλά κοντά στ’ αστέρια παρόλο που έτρεμες μήπως  σου κόψουν την αναβολή και αντί για οκτάωρα  εξεταστικής χτυπήσεις σκοπιές στον Εβρο .
Δεν ξέρω τι  θα κάνουν οι νεότερες γενιές που δεν σε γνώρισαν.
Εγώ, 8α σε 8υμάμαι πάντα. Εκεί,  όρθιο και αγέρωχο προτείνοντας τα στή8ια στον εχ8ρό ( γιατί εχ8ρός ήταν σαν μας στερούσε την ελευ8ερία του λόγου …) και όχι μόνο ..
Και λίγο μετά τις 10 ,  έπεσε η πρώτη κοπελιά κοντά στα λουλούδια.
Να εκεί πέρα  κάτω από τις νεραντζιές .Και λίγο αργότρα εμείς να φεύγουμε τρεχάτοι να κρυφτούμε σε ανήλιαγα υπόγεια, σε πλυσταριά των Εξαρχείων και σε ταράτσες.

Σκιάχτηκα το βράδυ εκείνο . Δεν στο κρύβω, σαν την κεφαλή ξεπρόβαλα στην άκρη του στη8αίου της ταράτσας για να δω ποιός φώναζε « βοή8εια  είμαι χτυπημένη» .. Κι εσύ απότομα με τράβηξες ..στο πλάι .. – μαζέψου μέσα.. Σκύψε χαζό 8α σκοτω8είς- μουρμούρισες  μανιασμένα…
Ακόμα βουίζει στ αυτιά μου ο 8όρυβος από τις αύρες που διέσχιζαν στο κόντρα τη Σπ. Τρικούπη ..

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμή8ηκε κανείς μας … παρά μόνο οι νεκροί …!

Οι υπόλοιποι , κουβαριασμένοι στην ταράτσα της πολυκατοικίας,  κάτω  και πίσω από τη μύτη της Ασφάλειας κάπου εκεί στη Δεληγιάννη αγκαλιασμένοι κλαίγαμε..
Όχι δεν ήταν από πόνο ! Ούτε από τα δακρυγόνα… ! Αλλά από συγκίνηση. Όλοι μαζί με μια φωνή, ποιο Έλληνες από τους Έλληνες στα ιδανικά τα δικά μας , χωρίς φόβο μα με ορμή …

 

Μετά από τα φιμωμένα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια ποσπα8ήσαμε να περπατήσουμε σε μονοπάτια πρωτόγνωρης για μας τότε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ .          Με βήμα αργό αλλά στα8ερό. Η αρχή είχε γίνει πια..

Οι τύραννοι, με ένστικτα αγρίκων που είχαν καταλύσει κά8ε έννοια δημοκρατίας και κά8ε αίσ8ημα δικαίου, κρατώντας σφιχτά τα όπλα που ο ίδιος ο Ελληνικός λαός είχε πληρώσει  για να τον προστατέψουν από τον Τούρκο εχ8ρό   έπεφταν επάνω μας και με λύσσα μας  χτυπούσαν.

Μα «λευτεριά κι η ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα » και το δίκιο της φωνής μας λάβωσε τον εχ8ρό και του άνοιξε τα στή8ια. Hταν δύσκολο .Oι φαντάροι ήταν αδέρφια μας . Τα χέρια τους κόπηκαν στο άκουσμα της φωνής μας.
Και τα όπλα άρχισαν να σκουριάζουν πεταμένα εκεί στη γωνιά ….»   MM©

Τη λευτεριά μας τούτη
Δεν τη βρήκαμε στο δρόμο
Και 8α μπούμε δύσκολα
στ αυγού το τσόφλι!
Γιατί δεν είμαστε κλωσόπουλα..
Σ αυτό να ξαναμπούμε πίσω..
Μα γίναμε πουλιά
Και 8έμε να πετούμε!
Τώρα πια  στο τσόφλι δεν χωρούμε!!!  MM©

( έγραφα  ένα χρόνο αργότερα σε να χαρτί τσαλακωμένο  μετά την πρώτη πορεία στη μνήμη του Πολυτεχνείου )

Για να μείνουν εκεί να 8υμάσαι πάντα, κόρη μου πως  ότι κι αν σου συμβεί στη χώρα τούτη την πολύπα8η που σου έλαχε να σε γεννήσω  πως κανένας μας δεν σκεφτόταν τις μέρες εκείνες, ότι μετά από 34 χρόνια, η νύχτα πού ζήσαμε με μάγουλα ξαναμμένα από έξαρση και μάτια που έτσουζαν από τα δακρυγόνα – τη νύχτα της δικής μας επανάστασης-    πως αυτή 8α γινόταν παράφωνο σύνθημα σε διαδηλώσεις, πανώ σε ποδοσφαιρικές κερκίδες, προεκλογικό επιχείρημα,  τυπωμένο φανελάκι σε τουριστικό περίπτερο.. ¨((
Ξεφτιλισμένος Δούρειος Ίππος στα χέρια των πολιτικάντηδων όλων ανεξαιρέτως των παρατάξεων , για να περάσουν ύπουλα, νύχτα τα τείχη της συνείδησης μας και να μας αιφνιδιάσουν.  Αλλά και να το ξέραμε κάποιοι από μας  πάλι το ίδιο μάλλον 8α κάναμε..

Γιατί όταν η μοίρα καλεί, τα πολυβόλα της λογικής παθαίνουν «αφλογιστία»
Οι άνθρωποι αποκτούν ξαφνικά ένα σώμα, μια ψυχή και ένα μυαλό και ευθυγραμμίζονται μεμιάς με την ιστορία που τους κρίνει, με τις προηγούμενες γενιές που τους ορίζουν,  με τις επόμενες γενιές που τους χρειάζονται!
Γιατί η Ιστορία, δεν είναι κάτι που αποφασίζεται σε επιτροπές και σχέδια οργανισμών.
Γιατί η Ιστορία δεν είναι μέσο στα χέρια κανενός.
Είναι  «Αξία»  μέσα στην καρδιά μας   παιδί μου αγαπημένο .
Δεν αλλοιώνεται και δεν χρησιμοποιείται.
Υπάρχει σαν όλες τις αξίες για να ορίζει, να συγκρίνει, να θυμίζει και να δίνει παρελθόν και μέλλον στον καθένα μας…

Κοίτα  τους/ες  γύρω  όλους/ες της παρέας μας. Τους γωρίζεις από μωρό. Είμαστε  όλοι εκει εκείνες τις μέρες. Σκέψου πως αν τότε  στη νιότη μας δεν είχαμε αυτά τα ιδανικά, τώρα τι θα είμαστε – πόσο 8α είχαμε αλλοτριωθεί  όταν βγάλαμε στη ζωή μας πέντε δεκάρες  παραπανω – όπως είπες στον Βαθίλη τον ψηλό με το αφανέ μαλλί, κάποτε περιπαιχτικά .

Αυτους τους στιχους κόρη μου άκουσε τους προσεχτικά σε παρακαλώ και να τα 8υμάσαι σε όλη τη ζωή σου.

• http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=600785