Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους που έψαχαν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους.
Πέρασαν βουνά, διέσχισαν θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα , εραστές μιας χείμαιρας που την είχαν βαφτίσει Ελευθερία!
Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά μια παγίδα αποκλειστικά δική τους.
Μοιάζει κάπου να ψάχνουν να αιχμαλωτιστούν. Κάπου να χαρίσουν , κάπου να πετάξουν μια ελευθερία αυτοφυή.Την ελευθερία που ο καθένας μας από γεννησημιού του σέρνει μέσα του.
Ψάχνουν να τη χαρίσουν , κάπου να την πετάξουν και το κάνουν αυτό χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν!
Μερικοί μπαίνουν σε … «ναρκοπέδια» και .. χάνονται.
Άλλοι πάλι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται ακούσια και ολότελα για πάντα.
Ομως η πιο επώδυνη διαδικασία είναι να δουν το τι έχει συντελεστεί μέσα τους.
Είναι δύσκολο , δεν λέω … να παραδεχτούν πως εκεί που έφτασαν είναι η παγίδα που από πάντα θάθελαν να αποφύγουν.
Έτσι της δίνουν απλά μια άλλη ονομασία. Χρέος ας πούμε. ¨Αλλοι την ονομάζουν Δημιουργηκότητα -Καριέρα , άλλοι Θυσία κι άλλοι Αποστολή.
Έτσι για να μπορούνε δηλαδή να την υπομένουν αδιαμαρτύρητα , να υπομένουν τα πάντα και να μην τους τα.. χώσει ή τους αφήσει ακόμα και ο ίδιος τους ο εαυτός άμα λάχει και θελήσουν κάποια στιγμή να δοκιμάσουν να αντιδράσουν …!!!!!!!!
Ισως να είσαι και εσύ ένας από αυτούς… ( σε εσένα μιλάω – και το ξέρεις )
Ισως να ειμαι κι εγώ μια από αυτούς .. εγώ και γράφω τούτες τις γραμμές για να με ξεγελάσω …
Ισως …!
mb-©
Χειμωνιάτικη Λιακάδα 
Δεν ξέρεις ότι μόνοι μας χτίζουμε τις φυλακές μας; εκεί που ακόμα κι αν «απολυθούμε», ξαναγυρίζουμε τρεχάλα. Από «συνήθεια», (αν)ασφάλεια (;) Η ελευθερία πάντως, ενώ είναι το ύψιστο αγαθό είναι και ο πιο ζοφερός μας δεσμοφύλακας. Πώς τα καταφέρνει, κι όταν την κατακτάμε, δεν ξέρουμε (δεν μάθαμε, μάλλον) πώς να της φερθούμε, κι αυτή βέβαια, κορόϊδο δεν είναι, φεύγει. Και μένει η ψυχή μας, πάλι μόνη. Ισως ο δρόμος προς την κατάκτησή της, ίσως αυτός νάναι μακρύς και πιο γνωστός, πιο οικείος, πιο συναρπαστικός από την ίδια.
Όσο για την τελευταία σου αποστροφή, ξορκίζουμε γράφοντας, ελπίζουμε να ξορκίσουμε. Ο διάλογος τουλάχιστον, βοηθάει. Κάποιος στο σύμπαν που του κοινοποιούμε έναν προβληματισμό, διαβάζει, ακούει, είναι κι αυτό κάτι, όπως και να το κάνεις.
Συνήθως οι αλήθειες που επισημαίνουμε για άλλους, έχουν κάτι δικό μας και μας αφορούν.
Ουτε να με ηξερες δεν θα ανελυες ετσι το κειμενο μου :)p.. Χαιρομαι που μου σχολίασες και μάλιστα εκτενως…Συνηθως οι αληθειες που επισημαίνουμε για τους άλλους έχουν πάντα και κάτι δικό μας..αφου το ξερεις..
Σε φιλώ και σ αγαπω πολύ κι ας μη στο είχα δείξει ποτε μου εντονα!