Η κυρία στεκόταν όρθια έξω από έναν μεγάλο φούρνο στην Κηφισιά. Ήταν ντυμένη απλά αλλά καλόγουστα και φαινόταν σαν να περίμενε κάποιον. Προσπερνώντας, την άκουσα να μου ψιθυρίζει: «Συγγνώμη, πεινάμε». Σταμάτησα κατάπληκτη, βέβαιη πως δεν είχα ακούσει καλά. Όμως η κυρία, με χαμηλωμένο βλέμμα, επανέλαβε τη φράση. Μπήκα βιαστικά στον φούρνο, αγόρασα, έκανα ψιλά και, φεύγοντας, της έβαλα στο χέρι ένα μικρό χαρτονόμισμα. Δεν μου πήγε να δώσω κέρμα. Πρόσεξα το χέρι. Ήταν περιποιημένο. Το ψιθυριστό «ευχαριστώ» της σχεδόν δεν ακούστηκε. Το συναπάντημα μου μαζί της ήρθε σαν γροθιά που εκτοξεύτηκε στο στομάχι μου. Σίγουρα κάθε φτώχεια είναι οδυνηρή, αλλά η φτώχεια του νεόπτωχου αξιοπρεπούς αστού είναι πιο σκληρή. Δεν έχει μάθει την ένδεια, ζούσε μια καλή ζωή, και ξαφνικά τα έχασε έχασε όλα. Ο άλλος, που ζει χρόνια στη φτώχεια, έχει επινοήσει μια ζωή τώρα στρατηγικές και άμυνες τις οποίες ο νεόπτωχος δεν υποψιάζεται καν.
Ξαφνικά ο νους μου πήγε πολλά χρόνια πίσω. Στο τέλος της φοιτητικής μου ζωής όπου σαν εργαζόμενη φοιτήτρια είχα συνεργαστεί σε μια διαφήμιση και είχα κερδίσει κάποια λεφτά ικανά να μου επιτρέψουν να αγοράσω μεταξύ άλλων κι ένα καμηλό παλτό. Τη χρονιά εκείνη ο πατέρας είχε μια ατυχία και λίγο αργότερα όλη η οικογένεια βρέθηκε μέσα σε μία οικονομική δυσπραγία με αποτέλεσμα να πρέπει πάραυτα να κερδίσω τα προς το ζειν. Όχι μόνο για μένα αλλά και για να βοηθήσω κάπως και τους δικούς μου. Πέρασα δύσκολα εκείνο τον χειμώνα κρύωναμε τα βράδια θυμάμαι και συχνά κοιμόμασταν σχεδον νηστικοί. Χτυπούσα παντού πόρτες για δουλειά. Έκανα τα πάντα για να επιζήσω: μεταφράσεις, μαθήματα, κείμενα, αλληλογραφία, δακτυλογραφήσεις. Θυμάμαι τι ζημιά μου είχε κάνει το καμηλό παλτό. «Μα, τι ανάγκη έχεις εσύ;» ο ένας, «Α, θα παίρνεις ακριβά!» ο άλλος, » για να φοράς καμηλό παλτό δεν έχεις ανάγκη εσύ από δουλειά» ο πάρα πέρα. .
Μέχρι που το χειμώνα εκείνο τρίφτηκε το παλτό , πάλιωσε από τα πολλά τα πήγαινε έλα, κι ησύχασα! Μαζί με όσα ξεπουλήσαμε τότε -χαλιά, σερβίτσια, κοσμήματα- έφυγε κι αυτό! Λες κι ήταν κατάρα επάνω μου. Στην επόμενη συνέντευξη έσκασα μύτη με το φοιτητικό μου ημίπαλτο. Μια βδομάδα αργότερα έπιασα την πρώτη μου δουλειά . Επελέχθησαν 12 αναμεσα σε 120. Πριν ίσως και να έφταιγε το καμηλό παλτό!
Προσέξτε λοιπόν:
-Η νέα φτώχεια φοράει συχνά … «καμηλό παλτό». Και ξεγελάει. Αφήστε που κρύβεται γιατί ντρέπεται -δεν έχει το θάρρος της ανάγκης της.
Αναζητήστε την εκεί που δεν την περιμένετε.
Δεν ζητιανεύει στις γωνίες, ούτε επαιτεί φανερά. Ψάχνοντας όμως εύκολα θα μάθετε για την οικογένεια του απολυμένου πενηντάρη πρώην στελέχους που στερείται …που κρυώνει γιατί δεν μπορεί να πληρώσει θέρμανση, που δεν έχει για το χαράτσι και κινδυνεύει να μείνει χωρίς ρεύμα.
Κι αν μπορείτε, βοηθήστε.
Διακριτικά…
το παραπανω κείμενο ειναι του Νικου Δημου (http://ndimou.gr/el/keimena/dimosieymata/lifo/2012/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CF%8C-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CF%84%CF%8C-(09022012)/) και ζητω συγνώμη από τον συγγραφεα που αυτό δεν αναφέρθηκε στη δημοσιευση μου)
Χειμωνιάτικη Λιακάδα 
Συμφωνώ με την άκρως διακριτική αλληλεγγύη, πλην όμως φρονώ ότι αν δεν συνοδεύεται από ενάργεια κατά των αιτιών που την καθιστούν πλέον σχεδόν απαραίτητη στην κοινωνία μας, από μόνη της δεν φτάνει για να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας σαν κοινωνία και σαν άτομα. Μόνο με συνειδητό αγώνα ενάντια στα νεοφιλελεύθερα μέτρα και στους εκφραστές τους θα ξανακερδίσουμε τον «άνθρωπο».
Πέραν τούτων και πάλι συγχαρητήρια για την λογοτεχνική γλαφυρότητα και την γενικότερη γοητεία του κειμένου σου!
Φιλικά,
΅Ευχαριστώ από καρδιάς για τα καλά σας΄λογια αλλα το κειμενο ειναι του κ,Νικου Δήμου Εμενα απλα μιλησε την καρδια μου σαν θεμα και αποψη και το αναδημοσιευσα..
Μα είναι η πραγματικότητα….Τό ΄χεις ρε παιδάκι μου, πώς να το κάνουμε!!!! χαχαχα
Πέρα απ΄την πλάκα πάντως, πραγματικά είναι εμφανές το «πνεύμα» και η μαεστρία στο γράψιμό σου.
Ναι, ήμουν καλη στην έκθεση απ το σχολείο 🙂 αλλα ειπαμε …το συγκεκριμενο κειμενο ειναι αναδημοσιευση
Καληνύχτα Αλέξανδρε
Ανατρίχιασα… Πόνος πολύς, μακάρι να υπήρχε και αρκετή ανθρωπιά τουλάχιστον. Μπράβο για την κίνηση, ήταν πέρα για πέρα ανθρώπινη μα αξίζει ένα μεγάλο ταπεινό μπράβο και πολλά χαμόγελα.
Παράθεμα: Μην κοιτάς το καμηλό παλτό … « απέραντο γαλάζιο
Παράθεμα: Μην κοιτάς το καμηλό παλτό … | Ιnews24
Παράθεμα: Μην κοιτάς το καμηλό παλτό … | αἰέν ἀριστεύειν
Παράθεμα: Μην κοιτάς το καμηλό παλτό … | netakias.com
Αναπαραγω ενα αποσπασμα απο συνεντευξη του Τζιμμυ Πανουση,»Ειναι δυσκολο να προβλεψεις το ταιμινγκ της εξεγερσης,αλλα θα ερθει καποια στιγμη,εκτος αν αποδεχτουμε οτι θελουμε να ειμαστε δουλοι.Το κρατος αυτο πρεπει να ξεριζωθει εκ θεμελιων»
Μας συμβαίνει τώρα, μονο που το παλτό είναι δερμάτινο…
Καλησπέρα…
Εκείνος που τρώει από τα σκουπίδια, είναι άστεγος και κακόφαγος, δεν νοιάζεται εάν είναι κυβέρνηση των Τάδε πορφυρογέννητων, ή των Δείνα. Αν η ταμπέλα γράφει Ριζοσπαστικοί ή Συντηρητικοί. Αν το μότο είναι Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ή ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ. Δεν νοιάζεται για τον ΕΝΦΙΑ, τον ΦΠΑ, το νοίκι, τίποτε. Είναι σκυμμένος πάνω από έναν κάδο σκουπιδιών και ψάχνει. Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος εκείνων που κινούν τα νήματα… Το τι κάνουμε ο καθένας μας και όλοι μαζί είναι άλλου ιερέως ευαγγέλιο.
ΠΧ Θα προτιμούσα πριν βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον διακριτικά ή εκκωφαντικά, να καταφέρναμε να συνεννοηθούμε όσον αφορά τη θέρμανση στις πολυκατοικίες. Να πλήρωναν οι ένοικοι ανάλογα με εκείνα που μπορούσαν, να τσόνταραν οι πιο καλοστεκούμενοι κάτι τις για να μην στερηθούν τη θέρμανση οι πιο αδύναμοι. Εκεί είναι και η ουσιαστική αποτυχία μας… Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους…
Παράθεμα: Μην κοιτάς το καμηλό παλτό … | Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Εξαιρετικο! Υπεροχα γραμμενο και περα για περα ΑΛΗΘΙΝΟ! Συμπαθα με κοπελλα μου, Κληρικος ων, να προσθεσω μια ομορφη παρομοια ιστορια απο τα χρονια του Βυζαντιου. Ηταν τοτε Πατριαρχης Αλεξανδρειας ενας εξαιρετος ανθρωπος του Θεου, ο Ιωαννης ο επονομαζομενος Ελεημων. Το προσωνυμιο το χρωστουσε στο ασταματητο φιλανθρωπικο του εργο: βραδυ κ πρωι, πρωι κ βραδυ, ο ανθρωπος αυτος χορταινε με το να δινη… να δινη… Καποτε λοιπον κατα την προσφιλη του συνηθεια, μοιραζε απο εναν σακκο γεματο χρηματα, χουφτες τα νομισματα σε μια τεραστια ουρα εμπεριστατων ανθρωπων. Σιμωνει καποια στιγμη κοντα του, ενας ρακενδυτος, αξιολυπητος φουκαρας που σε πονουσε μονο να τον βλεπης… Κανει να γεμιση την χουφτα του ο ανθρωπος του Θεου, οσο κ αν προσπαθησε δεν επιασε παρα δυο-τρια νομισματα. Αυτα κ εδωσε. Πιο μετα πλησιαζει με σεμνη αν κ καπως «λαβωμενη» αξιοπρεπεια, μια μεσοκοπη κυρια, αρχοντικα ντυμενη κ με ξεχωριστο παραστημα. Λεει μεσα του ο Ελεήμων Πατριαρχης : «θα της δωσω ενα νομισμα ως συμβολικη ευλογια, διοτι μαλλον να με χαιρετιση απλως θα θελη…» Κανει να βγαλη το νομισμα, ξεχειλη η χουφτα του! Την αδειαζει για να πιαση το ενα που ηθελε, ομως τα δαχτυλα του σα να ειχαν ξεχωρη συνειδηση, γεμισαν ασφυκτικα με χρυσα νομισματα (διοτι υπηρχαν κ ασημενια…). Ο Πατριαρχης που πιστευε πολυ στα «σημεια» εδωσε τα χρυσα στην αρχοντισσα η οποια, μονο, δακρυσε βουβα. Δεν ακουστηκε καν το ευχαριστω της, τοσο συγκινηθηκε. Αναθετει τοτε ο καλος Δεσποτης σε δυο Διακονους του, ο μεν πρωτος να ακολουθηση τον κουρελη, ο δε δευτερος την αρχοντογυναικα. Ηθελε να ξεδιαλυνη το μυστηριο των νομισματων… Κ πραγματι η απαντηση που ελαβε τον εκανε να ευγνωμονη πολλαπλασια τον Θεο! Διοτι ο φουκαρας ηταν ενας τεμπελης νεοπλουτος! Ενω η Κυρα, μια ατυχη νεοπτωχευσασα Αρχοντισσα της Αλεξανδρειας…
Να σε εχη καλα ο Θεος κοπελλα μου, να εισαι παντα ετσι ευαισθητη κ οξυδερκης. Καλη Χρονια!
Eυχαριστω για την ευχη σας..