… δεν είμαστε πιόνια κανενός

Το χειρότερο, το πιο απεχθές ,το πιο ειδεχθές έγκλημα, είναι το να υποφέρουν οι άνθρωποι για χάρη κάποιων άλλων που  θέλουν να γίνουν όλο και πιο πλούσιοι, όλο και πιο ισχυροί εις βάρος εννοείται των υπολοίπων.

Δεν με ενδιαφέρει το χρώμα, η θρησκεία , ο σεξουαλικός προσανατολισμός των άλλων. Την ώρα της σφαγής και της δίωξης είμαι με το θύμα. Ναι με κάθε θύμα. Με κάθε άνδρα γυναίκα και παιδί που σκοτώνεται, ορφανεύει, ακρωτηριάζεται.

Που του στερούν το όνειρο, Που του ποδοπατούν το μέλλον Που δεν τον αφήνουν να ζήσει ειρηνικά και δημιουργικά.

Δεν έχω ούτε αμφιβολίες ούτε  δεύτερες σκέψεις του στυλ :  «ναι αλλά κι αυτοί…»…..    «που ήταν αυτοί όταν οι άλλοι…» ;;;

Η φύση μας σπρώχνει πάντα sτην αναζήτηση της χαράς, του έρωτα και της ζωής.

Στον θάνατο την καταστροφή και το μίσος μας σπρώχνουν κάποιοι αρρωστημένοι εγκέφαλοι.

Μη μασάτε λοιπόν  και μην τους κάνετε το χατήρι.

Αντί να μαλώνετε για το αν  «είμαστε Γάλλοι» ή αν   «είμαστε Σύριοι ή Λιβανέζοι»,  καλύτερα να συμφωνήσουμε όλοι στο        «δεν είμαστε πιόνια κανενός»!!!

Αποχή ή λογική;

Αλλο ένα άρθρο για την αποχή από τις εκλογές. Σε αντίθεση όμως με όλα τα υπόλοιπα βαρετά άρθρα που πιθανόν διαβάσατε, αυτό είναι πιο …γ@μάτο γιατί έχει ζωγραφιές και για τίτλο του ένα έξυπνο λογοπαίγνιο.

Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη νας σας προετοιμάσω  ψυχολογικά, καθώς πρόκειται να ξετυλίξω όλες τις εικαστικές μου δυνατότητες προκειμένου να  σας εξηγήσω δεόντως την άποψη στην οποία καταστάλαξα (παραμερίζοντας τελικά τις όποιες σκέψεις μου περί αποχής από το εκλογικό μου δικαίωμα )  χρησιμοποιώντας κάποια πρόχειρα γραφικά,  ‘οπως κάνουμε στα μαθηματικά και τη φυσική ελπίζοντας με αυτό τον τρόπο να πείσω τουλάχιστον εσάς που έχετε ή λέτε πως έχετε πρακτικό μυαλό και εκφράζετε πρόθεση αποχής.

Στην παραπάνω εικόνα λοιπόν αναπαρίσταται με έναν κύκλο στα αριστερά η τρέχουσα κοινωνική και η σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.

Έστω επίσης πως ο κύκλος στα δεξιά είναι η κατάσταση στην οποία θέλουμε να μεταβούμε στα επόμενα χρόνια. Τις δύο αυτές καταστάσεις χωρίζει απόσταση S.

Για να μεταφέρουμε λοιπόν αυτόν τον θαυμάσιο κόκκινο κύκλο κατά απόσταση S προφανώς πρέπει να βάλουμε κάποια δύναμη. Η δύναμη που πρέπει να βάλουμε τώρα για να πάμε από την μία κατάσταση στην άλλη είναι ποoooλύ μεγάλη. Πιο μεγάλη απ’ ότι φαντάζεσαι. Όχι, ακόμα μεγαλύτερη και από αυτό που φαντάστηκες τώρα.

Το θέμα είναι πως καθένας από μας έχει μία πολύ πολύ μικρή δύναμη για να αλλάξει την όλη κατάσταση: την ΨΗΦΟ του.

Μόνο χρησιμοποιώντας αυτήν  μπορείς να αλλάξεις την τωρινή κατάσταση.

Βλέπουμε έτσι πως αν πολλά άτομα πάνε και ψηφίσουν, παρότι ο καθένας έχει πολύ μικρή δύναμη, η κατάσταση μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, έστω και στο minimum  δυνατόν.

Αυτό μπορεί να γίνει ψηφίζοντας τα σωστά άτομα (και μην ακούσω καμία τετριμμένη @ρχιδιά του στυλ :  «Όλοι είναι το ίδιο», γιατί θα σου απαντήσω πως πάντα υπάρχουν κάποιοι άξιοι ανάμεσα στο σωρό. Επέλεξε λοιπόν αυτόν, ανεξαρτήτου κόμματος και χρώματος. Και αν δεν σου φαίνεται κανένας άξιος, ψήφισε αυτόν που θεωρείς  λιγότερο άχρηστο/λαμόγιο).

Μακροπρόθεσμα αυτό θα βοηθήσει στο να καταλήξουμε στην επιθυμητή κατάσταση, ακόμα και μετά από αρκετές τέτοιες διαδικασίες.

Όπως βλέπουμε και στην παραπάνω εικόνα, η επιλογή του να απέχει κάποιος από τις εκλογές και να μην ψηφίσει ιδεολογικά, έχει την  λογική του   «αν το ποσοστό της αποχής είναι αρκετά μεγάλο, τότε θα έρθει ο … Μαγικός Μονόκερος και αυτόματα θα βελτιώσει την κατάσταση ! Μόνος του!  Αυτό άλλωστε έχει συμβεί και σε πολλές άλλες χώρες οι οποίες έχουν υψηλά ποσοστά αποχής.»

…..

Φίλε μου εκλογικά απέχοντα, φίλη μου εκλογικά απέχουσα: αν θέλεις να βοηθήσεις τη χώρα αυτή και το μέλλον σου, υπάρχουν δεκάδες πιο αποτελεσματικοί τρόποι από την αποχή. Για παράδειγμα, μπορείς:

• να πιεις ένα ποτήρι γάλα κάθε πρωί
• να κρατήσεις την αναπνοή σου για 2 δευτερόλεπτα
• να πας για τσίπουρα
• να χορέψεις τσιφτετέλι ντυμένος Ρομπέν των Δασών  ενώ ένας φίλος σου σου πετάει μουστάρδα
• να κάνεις ποδήλατο χωρίς χέρια

Το καθένα από τα παραπάνω είναι πιο αποτελεσματικό από την αποχή.

Καθένα από τα παραπάνω βοηθάει να πάει μπροστά αυτός ο τόπος περισσότερο από ότι βοηθάει η εκλογική σου αποχή…  Συνδυασμένα δε όλα μαζί ίσως είναι πιο αποτελεσματικά και από τον Μαγικό Μονόκερο, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη.

ΘΑ μου αντιτάξεις ίσως πως  υπάρχουν διάφοροι λογοι για να μην ψηφίσει κάποιος:

Μπορεί να μην πας να ψηφίσεις γιατί δεν έχεις χρόνο ή χρήματα  να πας στην πόλη σου. Δεκτόν.

Μπορεί να μην θέλεις να ψηφίσεις γιατί φοβάσαι μη σε απαγάγουν μικροί πράσινοι ερωτικά ερεθισμένοι εξωγήινοι καθώς πηγαίνεις στο εκλογικό κέντρο, ή επειδή φοβάσαι μη σε φάει κανένας πτεροδάκτυλος στο δρόμο ή μήπως πάθεις αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη από το άγχος μήπως και βάλεις περισσότερους σταυρούς: απολύτως δεκτό και αυτό!

Επίσης, αν μου πεις δε πάω να ψηφίσω γιατί θέλω να ακούσω τον καινούργιο δίσκο του Μαργαρίτη  θα σε καταλάβω.

ΜΗΝ το διανοηθείς καν όμως να προσπαθήσεις να με πείσεις πως με το να μην ψηφίσεις έκανες κάτι.

Η ομοιότητα μεταξύ όλων των ατόμων στην παραπάνω εικόνα είναι οτι όλοι τους μεμονωμένα και σαν σύνολο είναι υπαίτιοι και υπεύθυνοι για τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης.

Άλλωστε, όπως είδαμε και στο πρώτο γ@μάτο σχήμα μου, η απόσταση που πρέπει να διανύσει ο υπέροχος κόκκινος κύκλος είναι ανηφορική, άρα (σύμφωνα και με τους νόμους της φυσικής) αν καθόμαστε αδρανείς (= αν δε ψηφίζουμε) είναι λογικό και επόμενο να μένουμε στην ίδια κατάσταση.                                          Ή ακόμα χειρότερα, είναι πολύ πιθανό να μας πάρει ο κατήφορος και να πάμε και σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις από την τρέχουσα.

Η διαφορά όμως των τριών πρώτων ατόμων από τον τελευταίο τύπο στο παραπάνω σχήμα είναι πως οι τρεις πρώτοι δεν προσπαθούν να σε πείσουν πως πέτυχαν κάτι με την αποχή τους.

Ο τελευταίος θα προσπαθήσει να σε πείσει πως με την αποχή του έστειλε ένα βροντερό μήνυμα στην κυβέρνηση και στους υπόλοιπους υποψήφιους πως δε γουστάρει το σύστημα τους και τη δημοκρατία τους. Και όσοι περισσότεροι απέχουν από τις εκλογές, τόσο πιο βροντερό θα είναι το μήνυμα αυτό. Και όσο πιο βροντερό είναι το μήνυμα αυτό, τόσο πιο πιθανό είναι να το ακούσει ο Μαγικός Μονόκερος και να έρθει να βελτιώσει την κατάσταση. Μόνο ένα πράγμα πέτυχε ηως σήμερα συνδυασμένη απόχή όλων των παραπάνω ατόμων: ένα Πράγμα. Αυτό εδώ

που το φάγαμε στη μάπα ‘ηδη και το τρώμε ακόμα αφού αυτό το ΜΟΝΌΠΑΝΟ μας έβαλε σε μνημόνιο για να πλουτίσει ο ίδιος και όλο του το σόι και να σβύσει επίσης και  το όνομα της μαμάς του απο τη λίστα Λαγκαρντ.

Τέλος, όπως σαν άλλη Σίββυλα  θα κλείσω με ένα γρίφο / παραβολή:

~~~~~

Τρεις Έλληνες πετούσαν με το αεροπλάνο προς το μέλλον τους.   Το αεροπλάνο που ήταν παμπάλαιο και ριμαγμένο χαλάει και για κακή τους τύχη πέφτει στην Ελλάδα. Εκεί οι ζουλού λένε στον καθένα:

Έχεις το δικαίωμα να πεις κάτι, ό,τι θέλεις:
– Αν αυτό που πεις είναι αλήθεια, θα σε σφάξουμε.
– Αν αυτό που πεις είναι ψέμα, θα σε κρεμάσουμε.
– Αν δεν πεις τίποτα, θα σε πετάξουμε από το γκρεμό.

Ο πρώτος Έλληνας είπε: «Μα δεν γίνεται! Έτσι δεν έχω καμία επιλογή!» και τον σφάξανε.

Ο δεύτερος Έλληνας ήταν ιδεολόγος: σκέφτηκε πως εφόσον ό,τι και να πει θα πεθάνει, δεν αξίζει να κάνει κάποια προσπάθεια μήπως και σωθεί. Δεν είπε τίποτα και τον πέταξαν από τον γκρεμό.

Ο τρίτος Έλληνας σκέφτηκε «Δε μπορεί, κάποια λύση θα υπάρχει…». Και όντως, ακόμα και αν φαινόταν πως οι επιλογές του ήταν αδιέξοδο, πως καμία δεν ήταν καλύτερη από τις άλλες, πως όλες τον οδηγούσαν στο θάνατο, τελικά υπήρχε πραγματικά λύση .

Τη  λύση  σας τη δίνω σαν άσκηση για το σπίτι .

~~~~~

Όλα αδειάζουν

Θα σας μιλήσω γι’ αυτά που βλέπω γύρω μου.

Αυτό που βλέπω εδώ και μήνες είναι ότι όλα αδειάζουν….

Αδειάζουν οι δρόμοι! Κάθε μέρα αδειάζουν όλο και πιο νωρίς!
Θα βιαστείτε να πείτε ότι αυτό είναι λογικό μιας και  είμαστε στον Απρίλη ακόμα και τα βράδια βάζει ψυχρούλα! Δεν είναι νομίζω θέμα εποχής! Είναι θέμα χρόνου. Και τα τελευταία τρια χρόνια κάθε χρόνο νυχτώνει πιο νωρίς! Ενα πράγμα πρωτόγνωρο. Δεν είναι τα ρολόγια λοιπόν που κλείνουν τα πατζούρια μας αλλα το άδειασμα των ανθρώπων …

Αδειάζουν οι τσέπες τους και βαρέθηκαν να χαζεύουν τις βιτρίνες και να μη μπαίνουν μέσα.
Αδειάζουν τα μαγαζιά στις γειτονιές και κλείνουν γιατί τα έπνιξαν τα χρέη.
Αδειάζουν οι γειτονιές όταν ανοίγει η τηλεόραση.
Αδειάζει το μυαλό των ανθρώπων όταν τελειώνει το δελτίο ειδήσεων.
Αδειάζει η ψυχή από οτιδήποτε αισιόδοξο και γεμίζει φόβο.
Αδειάζουν οι δρόμοι από το φόβο του διπλανού.
Αδειάζουν οι καρδιές από το φόβο του μέλλοντος.
Αδειάζουν τα καφενεία από πελάτες και όσοι έρχονται κάθονται και περιμένουν κέρασμα κρυμμένοι στη γωνία, κοιτάζοντας από εδώ και από εκεί για τράκα τσιγάρο.
Αδειάζουν τα νοσοκομεία από κόσμο όταν τους βάζουν είσοδο πιο ακριβή και από ακριβό εστιατόριο.
Αδειάζουν τα ράφια των φαρμακείων από φάρμακα που δίνουν ζωή στους ανθρώπους.
Αδειάζει πιο γρήγορα το ράφι με το ψωμί μέσα στη βδομάδα.
Αδειάζει πιο γρήγορα το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μέσα στη μέρα.
Αδειάζουν τα σπίτια γιατί τα μικρά  παιδιά γιατί αυτά αποτελούν τεκμήριο.

Αδειάζουν τα πεζοδρόμια γιατί τα παιδιά δεν παίζουν πια.
Αδειάζουν τα σπίτια γιατί τα μεγάλα  παιδιά γατί ξενιτεύονται για δουλειά

Αδειάζει η κοινωνία από νέους γιατί πάνε αλλού να βρουν το μέλλον τους.

Αδειάζει η κοινωνία από ζωντανούς και όσοι τα βρίσκουν σκούρα, ψάχνουν για σκοινί για να αδειάσουν τη γωνιά.
Αδειάζει η κοινωνία και από ανέργους γιατί και το να είσαι άνεργος αποτελεί τεκμήριο.
Αδειάζει η κοινωνία και από συνταξιούχους γιατί και το να είσαι συνταξιούχος είναι τεκμήριο.
Αδειάζουν οι κάδοι των σκουπιδιών πίσω από τα σουπερμάρκετ, τόσο γρήγορα που σκέφτονται να πουλάνε και αυτά που πετούσαν εκεί.

Όμως δεν αδειάζουν μόνο αυτά.

Αδειάζουν οι γειτονιές όταν γίνεται διαδήλωση, γιατί δεν έμεινε τίποτα για να μας πάρουν, τόσο πολύ που μας άδειασαν.
Αδειάζει το μυαλό των ανθρώπων από όλα τα άλλα και γεμίζει οργή όταν περπατάνε δίπλα δίπλα στο δρόμο.
Και κυρίως, αδειάζει κάθε ψέμμα από αυτά που ακούγονται πάνω από την πόλη. Τα ψέμματα αδειάζουν από την ίδια την πραγματικότητα, την αλήθεια. Κάθε μέρα μας αραδειάζουν και ένα καινούριο ψέμμα, ένα ψέμα που την απόμενη μας αδειάζει όλο και πιο πολύ .. ενα αργό άδειασμα αλλά άδειασμα!

Είναι πολλά αυτά λοιπόν που εδώ και τόσους μήνες αδειάζουν και αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι χειροπιαστό που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Πολλές φορές ακούς στο δρόμο να λένε ότι περιμένουν χωρίς να γνωρίζουν τι.
Άλλοι πάλι λένε ότι δεν περιμένουν τίποτα πια ή ακόμα χειρότερα ότι δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα πια.
Άλλοι πάλι αναρωτιούνται τι είναι αυτό που περιμένουμε και δεν αντιδρούμε σε όλη αυτή την κατάσταση που εξελλίσεται γύρω μας και που γίνεται όλο και ποιό επώδυνη..
.
.

Ισως λοιπόν περιμένουμε κάτι να μας γεμίσει.
Να μας γεμίσουν τα παιδιά μας ή οι άνθρωποι που αγαπάμε, που θα γυρίσουν κάποιες μέρες κοντά μας και το σπίτι που θα ζούμε το καλοκαίρι…
Να μας γεμίσει ένα ουράνιο τόξο που θα ριζώσει στην πολιτεία μας.
Να μας γεμίσει μια μουσική. Μια καινούργια μουσική που να μη θυμίζει σε τίποτα τις παλιές.
Να μας γεμίσει ένα τραγούδι.
Να μας γεμίσει το ατελείωτο ρεφρέν του.
Να γεμίσει όλα αυτά τα άδεια που λέγαμε.

Ναι , ίσως να είναι αυτό τελικά. Μια ενδομυχη ελπίδα ότι τα πράγματα θα «φτιάξουν» . Ισως το ενστικτο μιας επιβίωσης …

 

Αυτά είχα να σας πώ και σίγουρα θα τα ξαναπούμε.
Σας φιλώ,  κατάφατσα, παλιόμουτρα!

Ένα βαθύ παθιασμένο φιλί στο στόμα…

-Δωσε μου ενα φιλί.
-Μμμουτς.
-Οχιιιι, γαλλικό το   θέλω! Σαν τον καφέ μου
-Le Μμμούτς 😉

Σήμερα μπήκαμε πια κυριολεκτικά στην Άνοιξη . Με έπιασε κι εμένα η Ανοιξη και ωσαν να βγήκα από τη Χειμερία νάρκη στρώθηκα λοιπόν η καλή σας μπροστά στην οθόνη μου και να μα΄στε. Σιγοτραγουδώντας  έχοντας από το πρωί  κατά νου το τελευταίο σου φιλί και ..τι να γραψω τι  να γράψω  απο εδω το έφερα από κει το είχα , γι αυτο σας γραφω

Το φιλί, λοιπόν. Το γαλλικό φιλί είνει το σημερινό μας θέμα.

Τι προσφέρει ένα βαθύ παθιασμένο φιλί στο στόμα;

Στατιστικά, οι άνθρωποι που φιλιούνται πολύ, δεν αρρωσταίνουν εύκολα, αυξάνουν τον μέσο όρο της ζωής τους κατά 5 χρόνια, ενώ οδηγούν καλύτερα και δεν τρακάρουν εύκολα με το αυτοκίνητο τους.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι ακριβώς προσφέρει ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα, εκτός φυσικά από την ερωτική διάθεση που προκαλεί;

Σας διαβεβαιώνω πως κάποιος που φιλάει καλά μπορεί να δημιουργήσει στη σύντροφο του πραγματικά ρίγη.

Όμως ένα καλό φιλί στο στόμα έχει οφέλη που πολλοί από εμάς αγνοούμε. Για παράδειγμα χάνουμε θερμίδες.

Διαβάστε να δείτε τι άλλο προσφέρει ένα βαθύ παθιασμένο φιλί στο στόμα…

Καταρχήν πριν ξεκινήσουμε την περιπλάνηση μας στον κόσμο του φιλιού να σας πούμε ότι ο όρος «γαλλικό φιλί»  ( πολύ μου  αρέσει- και σαν όρος)  υποδηλώνει το έντονο παθιασμένο φιλί στο στόμα και υιοθετήθηκε από τους πλούσιους Αμερικάνους τον 18ο αιώνα οι οποίοι αφού επέστρεφαν από το Παρίσι στις ΗΠΑ, μιλούσαν στους συμπατριώτες τους για τις Γαλλιδούλες και τα υπέροχα παθιασμένα φιλιά που τους έδιναν.

Ας δούμε τώρα το οφέλη ενός φιλιού. Καταρχήν πρέπει να γνωρίζετε ότι ο εγκέφαλος μας διαχωρίζει και ξεχωρίζει από μόνος του τα φιλιά. Έτσι όταν πάμε να φιλήσουμε έναν συγγενή ή κάποιον φίλο στο μάγουλο, τότε κινητοποιεί μόνο 2 μύες του προσώπου. Όταν όμως το φιλί είναι ερωτικό και παθιασμένο οι μελέτες έχουν δείξει ότι όλοι οι μύες στο πρόσωπο ενεργοποιούνται και λειτουργούν. Ο εγκέφαλος μας ακόμη, ενεργοποιεί μια πλειάδα νεύρων που συντονίζονται μεταξύ τους και 2 άνθρωποι στο σκοτάδι μπορούν εύκολα να βρουν ο ένας τα χείλη του άλλου και να φιληθούν σαν να βλέπονται.

Μια έρευνα του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που φιλιούνται πολύ, τότε στατιστικά, δεν αρρωσταίνουν εύκολα, αυξάνουν τον μέσο όρο της ζωής τους κατά 5 χρόνια, ενώ οδηγούν καλύτερα και δεν τρακάρουν εύκολα με το αυτοκίνητο τους.

Ένα λεπτό παθιασμένου φιλιού είναι αρκετό για να χάσουμε 26 θερμίδες. Αν το φιλί αυτό ξεχειλίζει από πόθο και πάθος ακόμη περισσότερο σε ένα λεπτό χάνουμε τουλάχιστον 39 θερμίδες.

Το παθιασμένο φιλί έχει και οφέλη στην υγιεινή του στόματος αφού ο οργανισμός παράγει περισσότερη ποσότητα σάλιου από το φυσιολογικό με αποτέλεσμα η στοματική κοιλότητα να καθαρίζεται. Επίσης το φιλί αποτρέπει την είσοδο βλαβερών μικροβίων και βακτηριδίων μέσα στο στόμα (αναφερόμαστε σε φιλιά μεταξύ 2 υγιών ατόμων). Πάντως και σε αυτή την περίπτωση, με ένα βαθύ ερωτικό φιλί οι 2 σύντροφοι θα ανταλλάξουν μεταξύ τους, τουλάχιστον 5.000.000 βακτηρίδια.

Τέλος να σας πω,

πως όταν φιλάμε ερωτικά, ο εγκέφαλος απελευθερώνει σημαντικές ποσότητες ωκυτοκίνης, της ορμόνης της αγάπης και του σεξουαλικού ερεθισμού. Οι ποσότητες αυτές ρίχνουν σημαντικά τα επίπεδα του άγχους στον άνθρωπο και μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα, και να βλέπουμε και να αισθανόμαστε τον εαυτό μας πιο όμορφο (μετά το φιλί).

 

Πολλά φιλιά. 😉

Είμαστε Έλληνες επειδή έτυχε να γεννηθούμε εδώ;

Δύσκολο να κληρονομείς μια ιστορία σαν αυτή που έχτισαν με κόπο οι πρόγονοί μας;

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί αυτός ο τόπος στο παρελθόν γέννησε γενναίες ψυχές και λαμπρά μυαλά ενώ σήμερα μαστίζεται από μια αδράνεια που ανησυχεί κυρίως τους γέροντες του λαού ενω οι νέοι λιώνουν στις καφετέριες; Τρομάζουν λένε στα καφενεία γιατί πρώτη φορά βλέπουν τη νεολαία να σκύβει το κεφάλι.

– «Με τόση μόρφωση που έχουν σήμερα τα παιδιά μας είναι δυνατόν να δέχονται αβίαστα την καταστροφή του έθνους μας ;», μου είπε ένας γείτονας που γεννήθηκε το ’43 και έζησε μια άλλη Ελλάδα στα χρόνια του. Μια Ελλάδα που σήμερα έχει βυθίζεται σε βάλτο και περιμένει ξανά και ξανά να τη σώσουν οι τρίτοι ,κάποιοι σωτήρες – που στην ουσία της κάνουν αφαίμαξη.

Η Ευρώπη μας ήθελε κοντά της όμως ήθελε και να μας αλλάξει. Να λειάνει κάθε μας ακίδα μας , ότι δεν ταίριαζε με τις δικές της επιφάνειες .Κι εμείς οι απόγονοι αυτών που φώναζαν όχι σε κάθε απειλή αιχμαλωσίας λέμε ναι σε κάθε αλλαγή που μας ζητάει η Ευρώπη.

Καθόμαστε να μας ξεφτιλίζουν και να μας διασύρουν. Ακόμα και για τα μάρμαρα του Παρθένωνα ζητάμε να γυρίσουν πίσω και βάζουμε μπροστά την κάθε Αμάλ και τον κάθε Κλούνεϊ   ( λες και δεν έχουμε διακεκριμένους νομικούς) . Αλήθεια τώρα αν μας πάρουν κάτι από το σπίτι μας, ο γείτονάς μας θα το διεκδικήσει καλύτερα από εμάς;

Ανεχόμαστε να μας λένε τεμπέληδες. Μέχρι και τώρα το διαβάζουμε και το ακούμε στις εφημερίδες τους. Και όλα αυτά γιατί ποτέ κανείς από τους ηγέτες μας δεν χτύπησε το χέρι στο τραπέζι να ζητήσει όσα μας ανήκουν και τίποτα παραπάνω. Μόνο όσα μας ανήκουν. Τίποτα περισσότερο, αλά και τίποτα λιγότερο.

Η επιστροφή του δανείου που δώσαμε στη Γερμανία τότε μετά τον πόλεμο, η πολεμική αποζημίωση που μας ανήκει, η προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων στο Αιγαίο που βαραίνει τον δικό μας μόνο προυπολογισμό, όταν όλοι μας γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι μονάχα το σύνορο της Ελλάδας αλλά είναι το σύνορο της Ευρώπης και ένα σωρό άλλα που μας ανήκουν και τα λησμονώ ή αγνοώ πλήρως.

Κληρονομήσαμε ένα «Όχι»  και μέσα σε λίγα χρόνια οι ηλίθιοι ή πουλημένοι πολιτικάντηδες μας  το έκαναν   » Ναι» γιατί έτσι τους έπεισαν πως θα είναι καλύτερα…-ή γιατί έτσι προστάζει το προσωπικό τους όφελος. Και εμείς σκύβουμε το κεφάλι και τους αφήνουμε να μας πάρουν κάθε στοιχείο που μας εντάσει στο ίδιο έθνος με τους προγόνους μας.

ε λοιπόν ναι, θα σας το πω κι ας μου θυμώσετε μερικοί:

– « Μήπως είμαστε Έλληνες επειδή έτυχε να γεννηθούμε εδώ;

Oι πρόγονοι μας ήταν Έλληνες γιατί το έλεγε η περδικούλα τους! Είχαν ψυχή γενναία κι ανυπόταχτη…. Η δική μας ψυχή μπροστά τους,  μοιάζει με κότα που παριστάνει το αητόπουλο»!

Χριστός γεννάται σήμερον …

Το μεγαλύτερο αμάρτημα

Ο καιρός έλεγε το δελτίο θα το πάει για βροχή . Ο ήλιος όμως αδιαφορώντας για τις προθέσεις του μεγάλου γκρίζου σύννεφου έσκαγε μύτη κατά διαστήματα. Ήμουν στην παραλία πρωί-πρωί. Ερημιά, θάλασσα μπλε, άδειες ξαπλώστρες στη σειρά. Ένα ταβερνάκι σκαρφαλωμένο στα βράχια.

Λίγο πιο κει ο τρελός της περιοχής. Αξιοσέβαστο πρόσωπο, χρήσιμη η παρουσία του… Για ν΄ αναμετράμε το μπόι, του δικού μας πνεύματός. Να περνιόμαστε ιδιοφυΐες!

Όλα γύρω μου έμοιαζαν με αφίσα του ΕΟΤ και με μιας βούτηξα στη θάλασσα. Κολύμπαγα, κολύμπαγα μηχανικά. Το μυαλό ένα ατέλειωτο μπππιιιιιπππππ. Ένα σωρό σκέψεις επιθετικές. Και ‘γω τις έδιωχνα άτσαλα όπως οι παλιοί κρεοπώλες τις μύγες με το μυγοσκοτώνι… Τι λέξη! Τι κυριολεξία! «Μυγοσκοτώνι». Μα εκείνες ξαναγύριζαν λες με μεγαλύτερη μανία. Γύρω μου η φύση ένα τεράστιο δώρο κι όμως το μυαλό δεν γαλήνευε. Βγήκα, έστρωσα πετσέτα, κάθισα. Όλα μηχανικά. Και κάπου εκεί… Σε κείνο ακριβώς το σημείο… Ένας περίεργος ήχος… Χτύπος ρυθμικός πάνω σε χαλίκι. Σήκωσα το κεφάλι. Μα τι κάνει αυτός;

Ένα μπαστούνι πέρα δώθε πάνω στις πέτρες. Είναι τυφλός; Και πώς έφτασε ως εδώ; Μήπως δεν είναι; Έσκυψα το κεφάλι. Άφησα μόνο το ένα μάτι ανοιχτό. Κατασκόπευα. Μέχρι που βεβαιώθηκα ότι ήταν τυφλός και ξανασήκωσα το κεφάλι. Μετά το ξαναχαμήλωσα αμήχανη για την αδιακρισία μου. Μα πώς θα κολυμπήσει μόνος του; Ανασηκώθηκα. Κοίταξα γύρω σαν τηλεσκόπιο. Μήπως μένει σε κείνη την παράγκα; Φόρεσα γυαλιά για ξεψάρωμα, χαμήλωσα και το καπέλο στα μάτια. Τι γελοία που ήμουν; Σαν «μυστικός» της ελληνικής Αστυνομίας. Μελετούσα πια την κάθε του κίνηση.

Έφτασε σε μια βάρκα αταξίδευτη πάνω στην άμμο. Μέσα σ΄ αυτήν άφησε το μπαστούνι του. Μετά με οδηγό το σκοινί της βάρκας έφτασε μέχρι τη θάλασσα. Βούτηξε. Και κολύμπαγε και κολύμπαγε και βούταγε το κεφάλι βαθιά στο νερό και ξεφύσαγε σα φάλαινα και άπλωνε τα χέρια… Μα τι όμορφα που κολυμπούσε! Τι κέφι το έκανε! Πόσο τιμούσε τις αισθήσεις! Και μετά από ούτε ξέρω πόση ώρα βγήκε ακριβώς στο σημείο που είχε μπει. Και ξανάπιασε το σκοινί και έφτασε στη βάρκα και πήρε το μπαστούνι και χάθηκε. Όπως ακριβώς αθόρυβα είχε εμφανιστεί.

Ένιωσα περίεργα… πώς να το πω; Ένιωσα ντροπή για την αμαρτία μου. Τη μεγαλύτερη που μπορεί να υποπέσει ο άνθρωπος. Το δεδομένο! Σαν ανυποψίαστη άφησα το κακό να με σεργιανάει και αναμετριόμουνα, σκιαμαχούσα με όσους έτσι κι αλλιώς δε λογάριαζα. Γύρω μου η φύση ένα τεράστιο δώρο. Και ‘γω την κοίταζα αλλά δεν την έβλεπα.

 

Κοίταζα από μνήμης! Ναι, αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα.
Να ζεις, να αισθάνεσαι, να κοιτάς από μνήμης… Και να βλέπεις όχι την εικόνα αυτή καθεαυτή αλλά μια κάποια καταγεγραμμένη από το παρελθόν – μνήμη εικόνας.
Να ακυρώνεις τη στιγμή, το τώρα σου!

Η θάλασσα είναι μπλε. Άκου η θάλασσα είναι μπλε! Πόσες αποχρώσεις ξεκάνεις με ένα «μπλε»;

Βούτηξα ξανά στη θάλασσα… Όλα πια ήταν αλλιώς… Ένα σωρό ήχοι, ένα σωρό φωτοσκιάσεις, χρώματα. Άλλο τοπίο. Από την καρδιά ξεπήδησαν τα ωραία, γέμισε ο τόπος «αγαπώ».

Εκείνο το πρωί στην παραλία, χάρη στον άνθρωπο με το μπαστούνι, έκανα ένα τσεκ απ στις αισθήσεις μου. Έπρεπε να το είχα κάνει από καιρό αλλά όλο το αμελούσα…

Τους τη χαρίζω την ασφάλεια που πληρώνω !

Οχι άλλα Η&Μ και ZARA

Βαρέθηκα α βλέπω όλς τις κοπελιές τριγύρω να ψωνίζουν στα H&M και στα ZARA. Βαρέθηκα να περπατάω στο δρόμο και να βλέπω διάφορα από τα ρούχα τους σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Ψηλές, κοντές, κουτσές, στραβές όλες με τα ίδια πουκάμισα, τις ίδιες τσάντες, τα ίδια ψεύτικα κοσμήματα και το ίδιο ψεύτικο ύφος. Εκπτώσεις στην ποιότητα, στη φαντασία, στη διαφορετικότητα. Πλύση ρούχων και εγκεφάλων σε απόλυτο συγχρονισμό και με στύψιμο, με αποτέλεσμα ένα εισιτήριο-δώρο προς την πολυπόθητη «κανονικότητα».

Και αυτό που με απογοητεύει πιο πολύ δεν είναι τόσο αυτή η ομοιογένεια της ενδυμασίας όσο η ομοιογένεια της σκέψης~

Οι αγοραστικές μας συνήθειες αντανακλούν ασυνείδητα τον τρόπο σκέψης μας ακόμη και πτυχές του ψυχικού μας κόσμου.

 

Όπως ακριβώς ψάχνουμε μανιωδώς στα καταστήματα ρούχων και στα σουπερμάρκετ το φθηνό και εξωτερικά ελκυστικό -παρότι ξέρουμε ότι η ποιότητά του μόνο προσωρινή αξία μπορεί να του/ μας χαρίσει- έτσι ακριβώς αναζητούμε στην καθημερινότητά μας γρήγορες λύσεις «να κάνουμε τη δουλειά μας», εύκολους ανθρώπους «να λέμε καμιά κουβέντα να περάσει η ώρα», ρηχές σχέσεις «για να μην είμαστε μόνοι μας».

Βασικό επιχείρημα υπέρ όλων αυτών των παραπάνω επιλογών και προτιμήσεων είναι το «σιγά, όλοι αυτό κάνουν». Και όντως, αυτό κάνουν.

Η μαζικότητα μιας επιλογής, ωστόσο, δεν αποτελεί αναγκαία και επαρκή συνθήκη για την ορθότητά της (με όσο υποκειμενισμό και αν χωράει η αξιολογική κρίση περί ορθού). Και αυτός ο χαρακτήρας του προσωρινού που έχει συνεπάρει την «ασυγκράτητη» τάση μας για μαζικοποίηση αποτελεί μαζί της ένα οξύμωρο ποσοτικά σχήμα, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε τέλμα.

Η πάλαι ποτέ κλασική αντίληψη του «να πάρουμε κάτι καλό να κρατήσει» αντηχεί πια στα αυτιά μας σαν μια παλιομοδίτικη αρχή που σε τίποτα δεν ταιριάζει με την τόσο ευχάριστη σύγχρονη συνήθειά μας να αλλάζουμε με αστραπιαίους ρυθμούς ρούχα, κινητά, παρέες, «έτερα ήμισυ». Εξάλλου μπορούμε να τα βρούμε όλα πλέον τόσο φθηνά που δεν υπάρχει λόγος να το ψάχνουμε και πολύ.

Θα μου πείτε ότι για όλα αυτά υπάρχει εξήγηση και μάλιστα πολύ πειστική: η οικονομική κρίση, αυτή φταίει για όλα! χαχ … Αλλιώς θα αγοράζαμε και Burberry, θα αγοράζαμε και Louis Vuitton και στiλ θα είχαμε και από τον σωρό θα ξεφεύγαμε. Θα σας πω ότι εδώ διαφωνώ.Η οικονομική κρίση δεν μπορεί να έχει πάντα το χαρακτήρα του δαχτύλου, πίσω από το οποίο θα κρυβόμαστε. Και φυσικά τα Burberry και τα Louis Vuitton δεν μπορούν να διαφοροποιήσουν κάποιον από τον «σωρό» (τουναντίον μπορούν να τον βουλιάξουν όλο και πιο μέσα).

Η αναζήτηση, αντίθετα, επικεντρώνεται πολύ βαθύτερα από τη «μάρκα» των ρούχων που φοράμε και τα χρήματα που διαθέτουμε. Εντοπίζεται στον τρόπο που μεγαλώνουμε, στο σύστημα που μας εκ-παιδεύει, στο ίντερνετ (όχι πια στην τηλεόραση) που μας μονοπωλεί, στα βιβλία που δεν διαβάζουμε και στις προσωπικές ανάγκες που αχόρταγα επινοούμε.

Δεν επιλέγω την αποκλειστικη λύση της δημοφιλούς στροφής στην ποιότητα, ούτε της αγιοποίησης μας με την απομάκρυνση από τα πάθη και τους πειρασμούς που εκ των πραγμάτων επιβάλλει η «τυφλή» κανονικότητα. Λέω, απλώς, το εξής: καλό και το πλατσούρισμα στα βοτσαλάκια αλλά τη μαγεία την ανακαλύπτει κανείς μόνο όταν κολυμπήσει στον βυθό.

ας πηγαίνουν πιο συχνά στο κομμωτήριο και το κουρείο, μπας και αποκτήσουν μύτη & «μυρίσουν» καλύτερα το τι ό,τι συντελείται στην κοινωνία! Αλλιως να πάνε να … @@&^*@@ ( την αποκτήσουν) !

Φθινοπώριασε  πια και μαζί με τα πρωτοβρόχια πυκνώνουν και οι φήμες για εκλογές.  Στο κομμωτήριο, μαζί με τα πιστολάκια, ανάβουν και καταγράφονται κι όλες οι τάσεις!

Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης πάνε κι έρχονται, είναι, ακόμα, ο πλέον σύγχρονος επιστημονικά τεκμηριωμένος τρόπος για να δεις που πάνε τα πράγματα. Χρήσιμα εργαλεία, όπως συνηθίσαμε να  λέμε τις μετρήσεις αυτές  αλλά και πολλαπλά χρησιμοποιούμενες.
Πάνε κι έρχονται, λοιπόν, ιδιαίτερα πολυπληθείς και σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Υπάρχουν οι φανερές υπάρχουν και οι «κρυφές».

Κάτι σαν τις ερωμένες και τους εραστές που αν μαθευτούν  ευρέως, μια ανατροπή θα δημιουργηθεί οπωσδήποτε γι αυτό και τις κυκλοφορούν ως «διαρροές»!

Υπάρχουν βέβαια και οι «κρυφές» που δεν μας τις διαρρέουν καν γιατί κάποιοι αισιόδοξοι δημοσκόποι τις βγάζουν ονειρεμένες για τους παραγγέλοντες και δεν μας τις δείχνουν για να μην τις ματιάξουμε και τελικά …αυτοματιάζoνται .

Τώρα οι «κρυφές» δείχνουν, λέει, ότι δεν πάει και πολύ καλά  στο υπάρχον κυβερνητικό σχήμα για αυτό μάλλον και οι καντρίλιες γύρω από τις εκλογές, τις παροχές, τα οικονομικά πακέτα και το συνεχώς αυξανόμενο πρωτογενές πλεόνασμα…
Λοιπόν,  μεταξύ μας ομολογώ πως  προσωπικά  εκτός από τις σοβαρά τεκμηριωμένες δημοσκοπήσεις εμπιστεύομαι πολύ και τις έρευνες του κομμωτηρίου!  Εκεί, που, μαζί με τα πιστολάκια, ανάβουν οι πάσης φύσεως συζητήσεις και καταγράφονται με ακρίβεια όλες οι τάσεις.

Η ποικιλία του. .. «κομμωτηριακού »    δείγματος είναι μεγάλη  (κάθε κομμωτήριο μεσαίας τάξης έχει ένα ικανό δείγμα και κάθε μια  που χτενίζεται στο κομμωτήριο κι οχι μόνη της  αισθάνεται χαλαρά εκεί μέσα) οπότε   μαζί με τα μαλλιά της μπορεί να να κόψει και να ράψει όλα όσα απασχολούν τη ζωή της και τον περίγυρό της. …

 

Και τι λένε στα κομμωτήρια και τα κουρεία που όλοι πηγαίνουμε;Εκτός από θέματα και μαλλιών συζητιέται έντονα πια ακόμα και εκεί ότι η ακρίβεια έχει χτυπήσει κόκκινο, η ανεργεία το ίδιο και  η εμπιστοσύνη μας στη διακυβέρνηση της χώρας αποτελεί πια αγαθό πολυτελείας,

Οι  αντοχές έχουν και τα όρια τους κι ότι ο κόσμος δε «μασάει» εύκολα πια φρούδες ελπίδες, από όπου κι αν προέρχονται.

 

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί σε μια κρίσιμη περίοδο, όπως είναι η τωρινή, οι σοβαροί πολιτικοί θα έπρεπε πάνω από όλα να έχουν απλά επαφή με την πραγματικότητα! Επίσης  να έχουν ένστικτο, οξυδέρκεια και  όραμα.

Να έχουν, με απλά λόγια, … «μύτη» και να οσφρίζονται τις ανάγκες και τις αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία, πριν έρθουν επιστημονικά οι έρευνες να τις επιβεβαιώσουν ή όχι.

Δεν γίνεται οι πολιτικοί να μην έχουν το ένστικτο του «πολιτικού ζώου» φώναζε από την αρχαιότητα ο φιλόσοφος  Αριστοτέλης.

Χρειάζονται δηλαδή έρευνες για να καταλάβει κανείς ότι όταν είμαστε οι πρώτοι στη λίστα (έρευνα του ινστιτούτου WSI) με 24% μείωση μισθών, τα τελευταία τρία χρόνια, οι αντοχές και οι ανοχές πάνε περίπατο;

Χρειάζεται δηλαδή έρευνα για να καταλάβει κανείς ότι το γνωστό show off των «επιτόπου» αρμοδίων υπουργών στο οποιο τόπο πάσχει από κάτι, δεν μετράει αν δεν υπάρχουν αποτελέσματα στην αντιμετώπιση του προβλήματος; Πολιτική όσφρηση χρειάζεται απλώς..

 

Κι αν δεν την έχουν την μύτη ας πηγαίνουν πιο συχνά στο κομμωτήριο και το κουρείο, μπας και  «μυρίσουν» καλύτερα  το τι  ό,τι συντελείται στην κοινωνία! Αλλιως να πάνε  να … @@&^*@@  ( την αποκτήσουν) ! Ετσι ακριβώς όπως ακούστηκε !

το..ρίσκο

… Με το να αγαπάς, ρισκάρεις την απόρριψη.

Με το να ζεις, ρισκάρεις να πεθάνεις.

Με το να ελπίζεις, ρισκάρεις την απογοήτευση.

Με το να προσπαθείς, ρισκάρεις να αποτύχεις.

Αλλά το ρίσκο πρέπει να το παίρνεις,γιατί ένας από τους πιο μεγάλους κινδύνους της ζωήςείναι να μην ρισκάρεις τίποτε.

Μόνο αυτοί που ρισκάρουν κάθετι που έχουν για να κερδίσουν αυτά που ποτέ δεν θα χάσουν,

είναι στα αληθινά ελεύθεροι…