…το έθιμο της βασιλόπιτας …

Σύμφωνα με τις παραδόσεις το  μοίρασμα της πίτας γίνεται για το καλό της χρονιάς, για την καλή τύχη του σπιτιού, όπου θα πέσει το νόμισμα και για την ευλογία του άγιου Βασιλείου.
Υπάρχουν όμως και ιδιαίτερες παραδόσεις, φτιαγμένες ίσως από λόγιους των συναξαριών, πού πίστεψε ο λαός  κι’ ιδιαίτερα  οι  πληθυσμοί  της Ανατολής, όπου ο άγιος Βασίλειος είναι περισσότερο οικείος.

Μια τέτοια παράδοση άκουσε το 1904 στην Κωνσταντινούπολη, όπου ήταν καθηγητής Μέσης Σχολής, ο Φαίδων Κουκουλές, και τη δημοσίευσε στο περιοδικό των εν Αθήναις Μικρασιατών « Ξενοφάνης» . Σύμφωνα με την παράδοση αυτή: Όταν ο Άγιος Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισάρεια, ο τότε Έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε με σκληρές διαθέσεις να εισπράξει φόρους. Οι κάτοικοι φοβισμένοι ζήτησαν την προστασία του ποιμενάρχη τους.

— «Σας προτρέπω ευθύς, τους είπε εκείνος, να μου φέρει έκαστος ότι πολύτιμο έχει αντικείμενο».

Μάζεψαν πολλά δώρα, και βγήκαν μαζί με το Δεσπότη τους οι Καισαρείς να προϋπαντήσουν τον Έπαρχο. Ήταν όμως τέτοιαηή εμφάνιση και η πειθώ του Μ. Βασιλείου, που ο Έπαρχος καταπραΰνθηκε χωρίς να θελήσει να πάρει τα δώρα.
Γύρισαν πίσω χαρούμενοι, και ο άγιος Βασίλειος πήρε να τους ξαναδώσει τα τιμαλφή.Ο χωρισμός όμως ήταν δυσχερής, διότι πολλά όμοια είχαν προσφέρει, δακτυλίους δηλαδή, νομίσματα κλπ.
Ο Βασίλειος τότε σκέφθηκε ένα θαυματουργό τρόπο: Διέταξε να κατασκευασθούν την εσπέρα του Σαββάτου πλακούντια (δηλ. μικρές πίτες) και μέσα στο καθένα τοποθέτησε ένα αντικείμενο και την επομένη έδωσε από ένα σε κάθε Χριστιανό.
Και να το  θαύμα!Μέσα στη  πίτα βρήκε ο καθένας ότι είχε προσφέρει! Από τότε, λέγει η παράδοση, κάθε στη γιορτή του Αγ. Βασιλείου κάνουμε και εμείς πίτες και βάζουμε μέσα νομίσματα.(1)

Την ίδια αιτιολογία τού εθίμου, αλλά με λαϊκότερη παραλλαγή, δίνουν άλλες δυο παραδόσεις, που βρίσκουμε δημοσιευμένες τη μια από Ποντίους πρόσφυγες και την άλλη από Μικρασιάτες.

Η Ποντιακή παράδοση λέγει ότι στην Καισαρεία, όταν ήταν Επίσκοπος ο Μέγας Βασίλειος, πήγε σταλμένος από τον αυτοκράτορα ένας εισπράκτορας των φόρων, και οι κάτοικοι, επειδή δεν είχαν χρήματα, μάζεψαν και τού έδωσαν δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, βραχιόλια, σταυρουδάκια και ότι άλλο είχαν. Εκείνος τα έβαλε όλα σε δέκα σακούλες, και φεύγοντας πήγε ν’ αποχαιρετήσει τον Επίσκοπο.
Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς, και ο Άγιος Βασίλειος τον κράτησε να φάνε. Ύστερα από το φαγητό, είπαν να παίξουν χαρτιά. Ο Άγιος κέρδιζε και ο εισπράκτορας έχανε. Έχασε ότι είχε δικό του, και υστέρα έβαλε να παίξει τα σακούλια. Τα έπαιξε όλα, τα έχασε, και τα ξημερώματα έφυγε με άδεια χέρια.
Ο Αγ. Βασίλης τότε, αφού ευχαρίστησε το Θεό, προσκάλεσε τους χριστιανούς να έρθουν να πάρουν δ καθένας ότι είχε προσφέρει. Που να τα βρουν όμως! Άρχισαν να μαλώνουν και να φωνάζουν. Ο Άγιος τότε είπε και ζυμώσανε τόσα ψωμάκια, όσοι ήταν οι δικαιούχοι, έβαλε μέσα από ένα κόσμημα και τα έστειλε στο φούρνο. Την άλλη μέρα κάλεσε τον κόσμο και τούς μοίρασε τα ψωμάκια. Ο καθένας πήρε πια ότι ήταν τυχερό του και δε μίλησε .

Η τρίτη παράδοση, η Μικρασιατική, συγχέει λίγο τα χρόνια και τις εθνικότητες και λέει ότι ο φορατζής ήταν Τούρκος. (Από τότε την είχαν οι Τούρκοι την Καισαρεία!)

Πήγε λέει, στον άγιο Βασίλειο και του είπε:
– Άκου σε εδώ, Δεσπότη! Να πεις σ’ αυτούς τους γκιαούρηδες, πως αν ως αύριο δεν έχουν μαζέψει τους φόρους, θα τους πιάσω όλους, να τους πουλήσω σκλάβους!
Την άλλη μέρα φωνάζει o Βασίλειος τους χριστιανούς και γίνονται τα ίδια. Βάζουν οι γυναίκες τα δαχτυλίδια και τα τζοβαϊρικά τους, λίρες, μετζήτια, ότι είχανε, και ο Δεσπότης τα δίνει στον φορατζή. Τον καλεί όμως το βράδυ να παίξουν χαρτιά, και με τον ίδιο τρόπο τα πήρε πίσω.
Έφυγε εκείνος, και ο Άγιος Βασίλης ξαναμοίρασε τα τζοβαϊρικά στους Καισαριώτες, με τον εξής τρόπο:
Έβαλε και του ζύμωσαν μια πελώρια πίτα και έριξε μέσα στο ζυμάρι όλα τα χρυσαφικά. Παίρνει ένα μαχαίρι και αρχίζει να την μοιράζει: Πάρε εσύ ένα κομμάτι, κι ότι βρεις, δικό σου. Έτσι ευχαριστήθηκαν όλοι, και από τότε κάνουμε κι’ εμείς το ίδιο στη γιορτή του.

Οι διάφορες παραλλαγές της παράδοσης αυτής (που θα είναι πολλές ανάμεσα στους Έλληνες της Ανατολής), έχουν την πηγή τους σε μία αφήγηση από τη συναξάρικη ζωή του ‘Αγ. Βασιλείου (vita apocrypha) γραμμένη γύρω στον 9ον αιώνα από τον λεγόμενο « Ψευδοαμφιλόχειο ».

Εκεί αναφέρεται ότι κάποτε ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός ο Παραβάτης πηγαίνοντας να πολεμήσει στην Περσία περνούσε από την Καισάρεια. Είδε τον Βασίλειο και τον απείλησε ότι στο γυρισμό του θα καταστρέψει την πόλη, που ήταν τόσο αντιειδωλολατρική.
Στο διάστημα αυτό ο Βασίλειος έκαμε έρανο από τους πλούσιους και μάζεψε χρήμα και κοσμήματα, να τα δώσει στον Ιουλιανό και να τον εξευμενίσει.
Ο Ιουλιανός όμως πέθανε στον πόλεμο, πριν γυρίσει, και ο Βασίλειος ζήτησε να επιστρέψει τα ερανικά. Οι πλούσιοι τού τα χάρισαν για να τα διάθεση στην Εκκλησία του.

Η επιθυμία να εξηγηθεί το έθιμο της πίτας από χριστιανικό δρόμο, οδήγησε στη χρησιμοποίηση της αφήγησης αυτής, με τη λαογραφική βέβαια προσθήκη, ότι οι Καισαρείς ζητούσαν πίσω τα τιμαλφή τους και ο Άγιος αναγκάστηκε να τους τα μοιράσει με τη λύση της πίτας!

Με τις παραδόσεις γενικά αυτές, καθώς και με τις ποικίλες θρησκευτικές λεπτομέρειες πού μπήκαν στο κόψιμο της πίτας, κατορθώθηκε ώστε ή ειδωλολατρική τελετή να γίνει, μέσα στους αιώνες, απόλυτα χριστιανική και να διατηρεί, με το συμβολικό χαρακτήρα της, το ελληνικό οικογενειακό πνεύμα.

Η νεώτερη συνήθεια των κοινωνικών και επαγγελματικών συγκεντρώσεων για το «κόψιμο της πίτας» κατάγεται από τις συναδελφικές πρωτοβουλίες των παλαιότερων συντεχνιών και συλλόγων, όταν τα Συμβούλια και τα μέλη τους συγκεντρώνονταν, με πνεύμα οικογενειακό, την παραμονή ή ανήμερα το απόγευμα (χωρίς να απουσιάζουν κι από τη δική τους οικογενειακή τελετή), έκοβαν την πίτα και μοιράζονταν με αδελφικό πνεύμα τα κομμάτια της, για το καλό το δικό τους και τού κοινού επαγγέλματος.

Ο πρωτομάστορας, το αφεντικό ή ο πρόεδρος έπαιρναν θέση οικογενειάρχη, σταύρωναν την πίτα και την μοίραζαν. Το νόμισμα ήταν τότε γενναίο δώρο για τον τυχερό, και μπορούσε να το πάρει κι ο πιο άσημος μαθητευόμενος . Το ίδιο γινόταν και στις μακριά από τις οικογένειες τους ομάδες, των ναυτικών, των άρρωστων, των ορφανών και των επιστρατευμένων, πού συγκεντρώνονταν ολόγυρα στην πίτα για τη στοργική τελετουργία της μοιρασιάς, αναζητώντας όχι μονάχα την εύνοια αλλά και την κοινή συμπαράσταση της τύχης.

Τοπικές Παραδόσεις:

Κυδωνίαι (ΑΐβαλΙ) Αιολίδας:
Το βράδυ έβαζαν την πίτα στη μέση του τραπεζιού, και φρούτα γύρω-γύρω. Έλεγε όλη η οικογένεια τον Άη – Βασίλη (κάλαντα ή τροπάρι) και κατόπιν έκοβαν την πίτα. Το πρώτο κομμάτι του Χριστού, το δεύτερο της Παναγίας, το τρίτο του Αη-Βασίλη. Κατόπιν του νοικοκύρη, της νοικοκυράς, των παιδιών κατά σειρά ηλικίας, στις υπηρέτριες, και στον φτωχό που θα περνούσε. Εκείνος που έπαιρνε το φλωρί, δεν το έπαιρνε• το εξαγόραζε η νοικοκυρά. Δεν έπρεπε να φύγει από το σπίτι, γιατί ήτανε το γούρι του σπιτιού. Αυτή η μερίδα «του φτωχού που θα περνούσε» δεν παρουσιάζεται στις περισσότερες από τις περιγραφές που έχουμε. Κι όμως στη σημερινή κοπή της πίτας των Αθηναϊκών σπιτιών είναι συχνή. Σημειώνω ότι την είχαν απαραίτητη και πρώτη οι ευρωπαϊκοί λαοί, όταν έκοβαν τη δική τους πίτα των Θεοφανίων. Και οι φτωχοί ζητιάνοι γυρνούσαν αργά το βράδυ από σπίτι σε σπίτι, κι’ έπαιρναν το κομμάτι τους.

Φάρασα Καππαδοκίας:
Το πρωί [της Πρωτοχρονιάς] γινόταν και το κόψιμο της βασιλοκουλούρας «του βασιλό το ψωμί». Την έπαιρνε στο χέρι ο πατέρας ή η μητέρα ή ο μεγαλύτερος… έκανε το σταυρό του, τη φιλούσε και την περιτριγύριζε να τη φιλήσουν και τ’ άλλα μέλη της οικογένειας’ υστέρα έκοβε ένα-ένα κομμάτι και τα μοίραζε… Το περισσό, που έμενε «για το σπίτι», το έδινε στον ξένο που θα πρωτόμπαινε για να χαιρετήσει. Μέσα στην κουλούρα ήταν το νόμισμα, «το γρούσι». Σ’ οποίον τύχαινε, του έλεγαν: «Φέτος η τύχη σου είναι καλή». Το γρούσι το φύλαγαν, δεν το ξόδευαν, για να το βρει κι ο άλλος χρόνος.

Να τα πω;

Άκυρα τα υλιστικά Χριστούγεννα για φέτος στην Eλλάδα… !

Η γέννηση για κάποιους  που τη βλέπουν από την σκοπιά αυτή, ματαιώνεται!

Ο Ιωσήφ πρέπει να πληρώσει περαίωση (χάλια οι δουλειές),

η Παναγία δεν παίρνει επίδομα τοκετού,

οι Άγγελοι δεν πετάνε λόγω απεργίας των ελεγκτών,

η Φάτνη πρέπει να τακτοποιηθεί ως ημιυπαίθριος και

οι 3 Μάγοι φοβούνται ότι θα … απελαθούν ως λαθρομετανάστες…

Φέτος τα Χριστούγεννα τα μοναδικά  φωτάκια που θα  φέγγουν θα είναι του router… και.. αυτά της ψυχής μας.
Ζωή χωρίς αγάπη πόσο αξίζει να τη ζεις;;  Ευτυχώς που στην ατμόσφαιρα αυτών των ημερών΄σε κάποια  ..’παιδιά» ακόμα επιβιώνει το ίχνος που έχει απομείνει από το περίφημο «νόημα» των Χριστουγέννων. Διακρίνεται ακόμη σαν  αιφνίδια λάμψη στα μάτια τους μπροστά στα τρεμάμενα  φωτάκια  του όποιου χριστουγεννιάτικου δέντρου.  Κλισέ; Κανένα πρόβλημα: Ο θεός των μικρών πραγμάτων θα με συγχωρέσει!

Πιστεύω πως τα Χριστούγεννα δεν είναι τόσο για να ανοίγεις δώρα, αλλά την καρδιά σου.  Άλλωστε για μένα – όπως και για εσένα νομίζω- αυτό είναι το νόημα των Χριστουγέννων. Η προσδοκία του να έρθεις κοντά με τους άλλους , η αγάπη , η ουσιαστική επικοινωνία  και η κατανόηση. Θα μου ανοιίξεις  την καρδιά σου μέρες που είναι ;  Tου χρόνου τα Χριστούγεννα , μπορεί εσύ , μπορεί εγώ , μπορεί  και οι δυο μας να μην υπάρχουμε σε αυτή τη διάσταση…

Με την εκκλησία δεν τα πάω καλά , δεν είμαι θρησκόληπτη πιστεύω όμως ακράδαντα στη «γέννηση». Σταθερά πιστή στην προσδοκία που κουβαλάνε αιώνες τώρα μαζί τους και άλλοι σαν και μένα αυτές οι μέρες. Για  αυτό ελπίζω και εύχομαι , τα φετεινά Χριστούγεννα να φέρουν σε όλους μας , ότι και η γέννηση του Χριστού . » Λίγα κι απλά πράγματα .  Για να μπορούμε να’ χουμε ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ. Να έχουμε  έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε… «.

Να έχουμε Υγεία, Ειρήνη , Αισιοδοξία !

 

Μα,  πάνω απ’ όλα να μείνουμε Άνθρωποι σου ζητώ .

Είναι  – δε θέλω να λέω ψέματα – δύσκολοι καιροί. Και θάρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά, τόσα έζησα…  τόσα έμαθα …  τόσα λέω…  Κι απ΄ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:

«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή, παρ όλα αυτά.  »        

 mb©

;★˛˚˛*˛°.˛*.˛°˛.*★˚˛*˛°.˛*.˛°˛.*★MERRY   *★* 。*˛.
˛°_██_*.。*./ ♥ \ .˛* .˛。.˛.*.★* CHRISTMAS*★ 。*
˛. (´• ̮•)*.。*/♫.♫\*˛.* ˛_Π_____.♥EVERYONE ♥ ˛* ˛*
.°( . • . ) ˛°.   /• ‘♫ ‘ •\.˛*./______/~＼*. ˛*.。˛* ˛.*。
*(…’•’.. ) *˛   ╬╬╬╬╬˛°｜田田 田｜門｜  ╬╬╬╬*˚ .˛ …

_________________________________________________________________

you may also like to read

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Χριστούγεννιάτικες παραδόσεις ανα στον Κόσμο

Μπορεί η 25η Δεκεμβρίου να ορίστηκε αυθαίρετα από τον Πάπα Ιούλιο τον Α’ κατά τον 4ο αιώνα ως ημέρα γέννησης του θείου βρέφους σε μια προσπάθεια να «χριστιανοποιήσει» παγανιστικές εορτές όπως το Ηλιοστάσιο και η Saturnalia, αρκετές όμως από τις παραδόσεις αυτών των εορτών παρέμειναν άφθαρτες μέσα στους αιώνες και γιορτάζονται ακόμα σε χώρες όλου του κόσμου την περίοδο των Χριστουγέννων, μέσα από παράξενα (για εμάς) έθιμα.

 

Ολλανδία: Ο μαύρος, ο σκύλος, ο… Πέτρος, ο ταμ- ταμ- ταμ

Το όνομά του είναι Zwarte Piet (Μαύρος Πέτρος) και σύμφωνα με την Ολλανδική παράδοση συγκαταλέγεται στους βοηθούς του Άγιου Βασίλη (Sinterklaas). Ο «Μαύρος Πέτρος» είναι ένας… σκλάβος στον οποίο ο Άγιος έχει αναθέσει την απαγωγή των άτακτων παιδιών και την μεταφορά τους στην Ισπανία, στην «επίσημη» (σύμφωνα πάντα με τους Ολλανδούς) κατοικία του Άγιου. Η… μαύρη αυτή απειλή για τα πιτσιρίκια έχει κατά καιρούς κατηγορηθεί σαν ρατσιστική, γεγονός που οδήγησε στην δημιουργία αρκετών «παραλλαγών» της ιστορίας του, που δικαιολογούν το χρώμα του. Σε μία από αυτές ο Πέτρος είναι καπνοδοχοκαθαριστής!

Καταλονία: … «Ξαλάφρωμα» δίπλα στη  φάτνη

Εδώ και διακόσια περίπου χρόνια, οι άνθρωποι στην Καταλονία (καθώς και σε τμήματα της Ιταλίας, της Ανδόρας, της Πορτογαλίας και της υπόλοιπης Ισπανίας) έχουν ως χριστουγεννιάτικο έθιμο να τοποθετούν δίπλα στην φάτνη ένα Caganer ( = αφοδεύοντα … κύριο»).

Πρόκειται για μια μινιατούρα ενός χωρικού, ντυμένου με παραδοσιακή φορεσιά, με κατεβασμένο το παντελόνι, ο οποίος κάνει την… ανάγκη του. Σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο, άμα ένας χωρικός δεν έβαζε ένα Caganer στην σκηνή της γέννησης δίπλα στην φάτνη, θα είχε κακή σοδιά μέσα στην χρονιά.

Επίσης, οι εν λόγω φιγούρες θεωρούνται σύμβολα γονιμότητας και καλοτυχίας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, κυκλοφορούν στην αγορά φιγούρες διασήμων Caganer, όπως της Βασίλισσας Ελισσάβετ, του Σαρκοζί, του Μπερλουσκόνι, του Κριστιάνο Ρονάλντο, ακόμα και του Πάπα!

Ιαπωνία

Κάθε εορτασμός Χριστουγέννων στην Ασία συνήθως περιλαμβάνει κάτι από δυτικές παραδόσεις. Στην Ιαπωνία όμως, οι παραδόσεις αυτές έχουν διαμορφωθεί εξ’ ολοκλήρου από marketing μεγάλων αμερικανόφερτων αλυσίδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα KFC, τα οποία την περίοδο των Χριστουγέννων στην Ιαπωνία κάνουν «χρυσές» δουλειές, με τους Ιάπωνες να κάνουν ουρά έξω από τα εστιατόρια της αλυσίδας για να εξασφαλίσουν ένα Χριστουγεννιάτικο γεύμα σε… κουβά.

Αυστρία: Φοβού τον… Krampus

Αν νομίζατε ότι το να μπουν στη «μαύρη» λίστα του Άγιου Βασίλη (ή Άγιου Νικόλα για την ακρίβεια) είναι το χειρότερο που μπορούν να πάθουν τα πιτσιρίκια στην Αυστρία, τότε μάλλον δεν έχετε ακούσει για τον Krampus, τον σατανικό αδερφό του Άγιου. Πρόκειται για ένα φρικτό, κακάσχημο πλάσμα, το οποίο σύμφωνα με την παράδοση επισκέπτεται τα παιδιά την παραμονή του Αγίου Νικολάου και… σπάει στο ξύλο όσα δεν ήταν φρόνιμα. Ανήμερα του Αγίου Νικολάου λοιπόν, οι άντρες ντύνονται με στολές δαιμόνων – όσο πιο τρομακτικές, τόσο το καλύτερο– και τρομοκρατούν τους περαστικούς με ραβδιά, υπενθυμίζοντας έτσι τον μύθο του Krampus στα άτακτα παιδάκια. Μπρρρ…

Τσεχία: Παπούτσι από την… πόρτα σου
Ένα περίεργο έθιμο λαμβάνει χώρα την παραμονή των Χριστουγέννων στην Τσεχία. Οι ελεύθερες γυναίκες συμμετέχουν σε ένα «παιχνίδι», η έκβαση του οποίου σύμφωνα με την παράδοση τις βοηθά να προβλέψουν την μέλλουσα οικογενειακή τους κατάσταση. Η διαδικασία είναι η εξής: Αφού σταθούν με την πλάτη σε μια ανοικτή πόρτα, παίρνουν ένα παπούτσι και το ρίχνουν πίσω τους, πάνω από τον ώμο τους. Αν το παπούτσι προσγειωθεί με το μπροστινό του μέρος προς την πόρτα, η κοπέλα θα παντρευτεί μέσα στον επόμενο χρόνο. Αν το παπούτσι προσγειωθεί με το τακούνι στραμμένο προς την πόρτα, τότε η κοπέλα θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον για έναν ακόμα χρόνο. Η παράδοση δεν διευκρινίζει τι γίνεται αν το παπούτσι προσγειωθεί σε διαφορετική θέση, επομένως μια επανάληψη της διαδικασίας συνίσταται ως η καλύτερη λύση. Άντε και στα δικά σας oοι λεύτερες!

Γερμανία: Βρες την… πίκλα

Δημοφιλές και στις ΗΠΑ, το εν λόγω έθιμο αφορά στην παράδοση που είχαν οι γερμανικές οικογένειες να κρεμούν ως τελευταίο στολίδι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου ένα… τουρσί φτιαγμένο από φυσητό γυαλί, το οποίο συνήθως αποτελούσε οικογενειακό κειμήλιο. Το στολίδι αυτό σύμφωνα με το έθιμο, κρύβεται από τους γονείς μέσα στα κλαδιά, ενώ το παιδί που θα το ανακαλύψει πρώτο ανήμερα των Χριστουγέννων, εκτός από το πολυπόθητο δώρο θα έχει καλοτυχία για την επόμενη χρονιά. Τα στολίδια αυτά έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή και στις ΗΠΑ, χάρη στην εταιρεία του F.W. Woolworth, η οποία τα εισήγαγε πρώτη στην χώρα το 1880.

Στην Ουκρανία

τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα στολίζονται με τα «κλασικά» στολίδια (μπάλες, αστέρια, λαμπάκια) αλλά και με ένα όχι και τόσο συνηθισμένο. Πρόκειται για μια ψεύτικη αράχνη πάνω σε έναν (εξίσου ψεύτικο) ιστό, η οποία κρύβεται μέσα στα κλαδιά του δέντρου προσφέροντας – τι άλλο;- καλοτυχία στο παιδί που θα την ανακαλύψει πρώτο. Το έθιμο έχει τις ρίζες του σε έναν Ουκρανικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο μια φτωχή και χήρα μητέρα η οποία δεν είχε χρήματα για να στολίσει το δέντρο της, ξύπνησε το πρωί των Χριστουγέννων και με έκπληξη είδε μια αράχνη πάνω σε αυτό, να το «στολίζει» με τον ιστό της. Η παράδοση της Ουκρανίας συνδέει την αράχνη με την τύχη, ενώ σε όποιο σπίτι εμφανιστεί πραγματική αράχνη το πρωί των Χριστουγέννων, το έθιμο λέει ότι η χρονιά θα είναι γουρλίδικη.

Venezuela: Τσουλώντας στην… εκκλησία

Στο Καράκας στην Βενεζουέλα, οι πιστοί συγκεντρώνονται σε ομάδες κάθε πρωί από τις 16 μέχρι της 24 Δεκεμβρίου για να πάνε όλοι μαζί στην εκκλησία. Όχι και τόσο ασυνήθιστο έτσι; Για την ακρίβεια, αυτό που είναι ασυνήθιστο είναι ΠΩΣ πάνε στην εκκλησία: πάνω σε roller skates! Μάλιστα, οι δρόμοι κλείνουν από νωρίς το πρωί για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ενώ τα παιδιά της πόλης δένουν κάθε βράδυ ένα κορδόνι στο μεγάλο δάχτυλο των ποδιών τους και αφήνουν το υπόλοιπο να κρέμεται έξω από το παράθυρο. Με αυτόν τον τρόπο δίνουν την δυνατότητα στους πιστούς … roller skaters να τα ξυπνήσουν το επόμενο πρωί για να πάνε στην εκκλησία.

Νορβηγία: «Jonas, κρύψε την σκούπα!»

Κάθε βράδυ παραμονής Χριστουγέννων στην Νορβηγία οι σκούπες… εξαφανίζονται. Γιατί; Σύμφωνα με έθιμο, το οποίο έχει τις ρίζες του σε παγανιστική παράδοση, εκείνη την νύχτα γριές μάγισσες και ένα σωρό κακά πνεύματα καβαλάνε όποια σκούπα βρουν εύκαιρη και γυρνοβολάνε στις γειτονιές. Επειδή όμως πάντα όλο και κάποιος Νορβηγός θα ξεχάσει μια σκούπα… εκτεθειμένη, είθισται ο πιο γενναίος άνδρας της οικογένειας να βγαίνει έξω και να πυροβολεί στον αέρα φοβίζοντας τις κακές μάγισσες (και τους γείτονες).

Καραβάκι και …πορτοκάλια με κανελλογαρύφαλα.

Δέντρο ή καραβάκι;

Καραβάκι  και …πορτοκάλια με κανελλογαρύφαλα καρφωμένα επάνω τους να μοσχομυρίζουν!

Στη χώρα μας, εκεί γύρω στο  ’70, ξεκίνησε μια εκστρατεία για την κατάργηση του χριστουγεννιάτικου δέντρου,  με σύνθημα: «Καράβι  αντί για ελατάκι»,  «Το έλατο δεν είναι ελληνικό» κτλ . Κάποιοι πάλι λένε πως το καράβι δεν μπορεί, με κανένα τρόπο, να αντικαταστήσει το δέντρο και τη σημασία του. Το χλωρό κλαδί έμπαινε πάντα στα ελληνικά σπίτια τις κρύες ημέρες των Χριστουγέννων, για να φέρει την ελπίδα.

Την ελπίδα για μια καινούρια ανθοφορία, για ένα καλύτερο μέλλον. Φορτωμένο με φώτα και στολίδια, μ’ ένα λαμπρό αστέρι στην κορυφή, μια φάτνη στη σκιά του και, φυσικά, πολλά χρωματιστά κουτιά με δώρα τριγύρω, το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι μια εικόνα που έχει ομορφύνει όλα τα παιδικά όνειρα. Μια εικόνα που αντέχει στο χρόνο, αφού μαζί της έχουν μεγαλώσει γενιές ολόκληρες. Ένα σύμβολο ειρήνης που έχουν χαιρετίσει χιλιάδες μάτια σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Στην Ελλάδα το έθιμο του στολισμού του δέντρου έχει κατηγορηθεί, συχνά, ως ξενόφερτο. Πόσο σωστή είναι, όμως, αυτή η θεωρία; Ένα ταξίδι στο παρελθόν μπορεί να μας δώσει απάντηση. Η λατρεία του δέντρου, ως συμβόλου αιώνιας ζωής, είναι μια αρχαία συνήθεια των Αιγυπτίων, των Κινέζων και των Εβραίων. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι στόλιζαν με πρασινάδες τα σπίτια τους, για να τιμήσουν τη φύση και να γιορτάσουν τη ζωή. Στα βυζαντινά χρόνια κρεμούσαν, την Πρωτοχρονιά, στα σπίτια και στα καταστήματα, δάφνες, κλαδιά ελιάς και στεφάνια με λουλούδια, για να καλωσορίσουν τον καινούργιο χρόνο με το πράσινο χρώμα της αναγέννησης και της ελπίδας!

Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, έτσι όπως το ξέρουμε, με τα λαμπιόνια, τα παιχνίδια και τα μπαμπάκια του, μας έρχεται από τη Γερμανία. Οι Γερμανοί το ονόμαζαν «Δέντρο του Παραδείσου» και το έστηναν μέσα στα σπίτια τους στις 24 Δεκεμβρίου, ημέρα γιορτής του Αδάμ και της Εύας. Το διακοσμούσαν με μπισκότα και κεριά, που το φως τους συμβόλιζε τον Χριστό.

Την Πρωτοχρονιά, οι Σκανδιναβοί στόλιζαν το σπίτι και τον αχυρώνα τους με αειθαλή φυτά (αειθαλή είναι τα φυτά που διατηρούν το φύλλωμα τους και το χειμώνα), για να μην πλησιάζει ο διάβολος και τα Χριστούγεννα έστηναν ένα δέντρο για τα πουλιά.

Τον 19ο αιώνα, το χριστουγεννιάτικο δέντρο έγινε γνωστό στην Αγγλία, την Αυστρία, την Ελβετία, την Πολωνία και την Ολλανδία. Οι Αμερικανοί το μετέφεραν στην Κίνα και την Ιαπωνία, όπου διακοσμήθηκε με φανταχτερά σχέδια από χαρτί.

Στην Ελλάδα έφτασε το 1 833 και στήθηκε, για πρώτη φορά, στα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα, πρώτα στο Ναύπλιο κι ύστερα στην Αθήνα. Για χρόνια παρέμεινε «κλεισμένο» μέσα στα σπίτια των πλουσίων, μέχρι που τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο έγινε ένα λαϊκό έθιμο που αγαπήθηκε ιδιαίτερα.

Στη χώρα μας  τα δάση ελάτου είναι σπάνια· γι’ αυτό, καλλιεργούνται ειδικά φυτώρια, τα οποία καλύπτουν τη ζήτηση, χωρίς να κινδυνεύουν να κοπούν όλα τα έλατα του τόπου μας. Χριστουγεννιάτικο δέντρο, όμως, δεν είναι μόνο το έλατο, ακόμα και στις βόρειες χώρες όπου υπάρχει άφθονο. Οποιοδήποτε κλαδί του δάσους, που διατηρεί τη ζωντάνια του μέσα στην παγωνιά του χειμώνα, μπορεί να παραστήσει το «δέντρο»: η δάφνη, η ελιά, η μυρτιά, η βελανιδιά, τα σχίνα, τα κλαδιά της λεμονιάς και της πορτοκαλιάς, ακόμη κι ένα φυτό που μεγαλώνει στη γλάστρα του σπιτιού μας. Αν θέλουμε να φτιάξουμε ένα δέντρο «ελληνικό», δεν μένει παρά να το στολίσουμε με καρπούς: μήλα και μανταρίνια, κάστανα και καρύδια – αλλά και λιχουδιές.

¨Αλλωστε ποιος τολμά να το βάλει μεσα στο σπίτι σήμερα  με αυτή την οικονομική κρίση και την τιμή του πετρελαιου στα ύψη? Από παντού σχεδόν γύρω βγαίνει καπνός και η γειτονιά μυρίζει καμμένο ξύλο!

Αυτά, για την ιστορία του εθίμου!

Το φωτισμένο καράβι  επιμένουν πως είναι συνδεδεμένο με τα Χριστούγεννα, μόνο επειδή τα παιδιά των νησιών τραγουδούν τα κάλαντα κρατώντας το στα χέρια τους. Εγώ σαν γνήσιο παιδί της θάλασσας είμαι της άποψης Ελλάδα –  καραβάκι και .. » μούγκα στη βρύση» ! Δεν θέλω αντίρηση καμμιά γιατί θα κατεβάσω την ανάρτηση! 😀

Παραμονές Χριστουγέννων. Mέσα  στην τρέλλα των ημερών και με το πορτοφόλι χτυπημένο ασύστολα ( όπως όλων μας άλλωστε)  είπα πεισματικά να μην το βάλω κάτω, να  μην αφήσω κανενός μας στο σπίτι τη διάθεση να πέσει- να στολίσω το σπίτι μου χριστουγεννιάτικα .. Αξιοποιώντας  ξύλα νεροπλυμένα από τη θάλασσα και μαζεμένα από δικές μας παραλίες , κάθισα κι έφτιαξα καραβάκι , στολίδι να υποδέχεται ζεστά τους επισκέπτες μου στο σπίτι αλλά και εδώ μέσα.

Θαλλασσινή η γράφουσα δεν λέει να αφήσει  πίσω   το έθιμο του στολισμού του καραβιού!  Το καράβι συμβολίζει την καινούργια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή!  Το ελληνικό παραδοσιακό καραβάκι ήταν  ένα είδος τιμής και καλωσορίσματος στους ναυτικούς, που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους.

Ως και την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, συναντούσαμε το καραβάκι σε πολλά ελληνικά σπίτια και στα χέρια των παιδιών που έλεγαν τα κάλαντα.

Στην πόλη της Χίου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς υπάρχει ένα έθιμο, τα αγιοβασιλιάτικα καραβάκια. Σύμφωνα με αυτό, όποιες ενορίες επιθυμούν, κατασκευάζουν (βάσει μακέτας) πλοία, -πολεμικά ή εμπορικά- σε σμίκρυνση. Αυτά συναγωνίζονται μεταξύ τους ως προς την ποιότητα κατασκευής και ως προς την ομοιότητα με τα πραγματικά πλοία, ενώ οι ομάδες, το πλήρωμα, του κάθε πλοίου τραγουδούν κάλαντα.

Καραβάκια χειροποιήτα φτιαγμένα από φτηνό κόντρα πλακέ και στολισμένα με μεράκι, αποξηραμένους καρπούς που μάζεψα στο κοντινό δασάκι λίγες φλούδες πορτοκάλι ,  έγχρωμες σατέν κορδέλες  και πολλή αγάπη στολίζουν από προχτές εορταστικά τον τοίχο του γραφείου μου.

Στο τραπεζάκι δίπλα από τον καναπέ άναψα τα κεράκια  και το δωμάτιο μοσχοβολάει γαρύφαλλο και κανέλλα!

Τα πορτοκάλια αποξήρανθηκαν με την τεχνική του.. φούρνου στον οποίο αμέσως μετά μπήκαν  για ψήσιμο τα γλυκά!

Ότι γλύτωσε από το μαχαίρι μπήκε στην πιατέλα μαζί με φετεινά καρύδια! Μη τα κοιτάτε έτσι  που δεν είναι φανταχτερά ! Οχι δεν ξέχασα να τα πασπαλίσω φέτος με χρυσόσκονη ! Σκόπιμα τα άφησα στο φυσικό τους χρώμα , γιατί μετά το δείπνο  θα φαγωθούν όπως άλλωστε και τα ρόδια!

Το καμάρι μου άρχισε ήδη να στολίζει το  τραπέζι

και  στην κουζίνα  αγγελάκια από παλιά ξυλάκια παγωτού γαρνίρουν  τα πλακάκια!

Έτοιμα και τα φαναράκια  του κήπου και της  βεραντούλας μου  (απεχθάνομαι ως γνωστόν τους φουσκωτούς Αη Βασίληδες)

Ετούτα εδώ  περιμένουν κάποιον πρέπει να βρεθεί  πρόθυμος να τα κρεμάσει

 

εγώ ως τοσο στόλισα το βάζο μου με τα αγαπημένα μου ζαμπάκια και ζουμπούλια και μεθυσμένη από τη μυρωδιές τους. Το σπίτι μοσχομύριζει …

νιώθω να ξαναγεννιέμαι  φέτος μέσα μου –  άλλωστε αυτό δεν είναι και το νόημα των Χριστουγέννων;; ; ) . Νιώθω τόσο  όμορφα που   σκαστή από χίλιες δυο δουλειές που με περιμένουν ακόμα,  τσακίζω ένα γλυκάκι  ( ναι το ομολογώ)   😀 και σας γράφω. Eλπιζω να σας έμπασα  στην ατμόσφαιρα των ημερών..

Καλή αυριανή και με Υγειά!

Ιξός ή το γκι και η ιστορία του

Μπήκαμε στο πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη  και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια , τα κλαδιά ελάτου και τα  γκι  άρχισαν αν κάνουν την εμφάνισή τους στα σπίτια μας.

Το χριστουγεννιάτικο στεφάνι από γκι,  έχει ξεχωριστή αξία οταν το πλέκουμε μόνοι μας.. Στολισμένο με κόκκινη κορδέλα  καλωσορίζει τους επισκέπτες μας στο κατώφλι μας πιο ζεστά  αυτές τις ημέρες.

Η ιστορία του γκι ξεκινάει απο τα αρχαία χρόνια. Ένας παλιός μύθος λέει ότι το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά στις πατημασιές του Χριστού όταν βάδιζε στη γη και τα αγκαθωτά φύλλα του αλλά και οι κόκκινοι καρποί του συμβολίζουν τα μαρτύρια του Σωτήρα και τις σταγόνες από το αίμα του, λόγος για τον οποίο το γκι λέγεται και «αγκάθι του Χριστού» σε πολλές γλώσσες της Βόρειας Ευρώπης. Πιθανότατα, η σχέση με αυτούς τους μύθους ήταν ο λόγος που το γκι ονομάστηκε και «Άγιο Δέντρο».

Στην πραγματικότητα, η διακόσμηση  με ιξό  ( ελληνική ονομασία του φυτού) είναι μία από τις χριστιανικές παραδόσεις, ειδωλολατρικής προέλευσης, και δεν έχει κανέναν μα κανένα  χριστιανικό συμβολισμό. Προέρχεται  από τις παγανιστικές τελετές. Λέγεται ότι οι χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις προέρχονται από ένα έθιμο των Ρωμαίων, οι οποίοι συνήθιζαν να στέλνουν κλαδιά δέντρων μαζί με άλλα δώρα στους φίλους τους, κατά τη διάρκεια του εορτασμού της Saturnalia. Το έθιμο αυτό υιοθετήθηκε και από τους πρώτους χριστιανούς. Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται με την απαγόρευση της Εκκλησίας, αρκετά νωρίς, να διακοσμούνται τα σπίτια με κλαδιά δέντρων την ίδια εποχή με τους ειδωλολάτρες, καθώς η Saturnalia ξεκινούσε περίπου μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα.

Το γκι, όμως, υπάρχει ήδη από τα αρχαία χρόνια. Ο Πλίνιος το περιγράφει με το όνομα Ακουϊφόλιους -Aquifolius (λατινική ονομασία) και πρόκειται για το ίδιο δέντρο που ο Θεόφραστος αποκαλούσε Κράταιγο, Crataegus (λατινική ονομασία) αλλά οι μεταγενέστεροι σχολιαστές διαφωνούν και αναφέρει ότι αν το γκι φυτευτεί κοντά σε ένα σπίτι ή αγρόκτημα διώχνει μακριά το δηλητήριο, το προστατεύει από τους κεραυνούς και τη μαγεία, ενώ τα λουλούδια του κάνουν το νερό να παγώνει. Λέγεται ακόμα πως, αν πετάξει κανείς κομμάτι ξύλου από τον κορμό του σε οποιοδήποτε ζώο (ακόμα και χωρίς να το αγγίξει), έχει την ιδιότητα να κάνει τα ζώα να γυρίσουν πίσω και να ξαπλώσουν δίπλα του.

Η προέλευση των διακοσμήσεων με το συγκεκριμένο φυτό φαίνεται να συνδέεται και με τους Δρυίδες, οι οποίοι διακοσμούσαν τις καλύβες τους με αειθαλή δέντρα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, για να τα χρησιμοποιούν τα πνεύματα του δάσους σαν κατοικία τους.

Όποια όμως και να είναι η προέλευση του γκι, το σίγουρο είναι ότι σε πολλά εκκλησιαστικά ημερολόγια βρίσκουμε την παραμονή των Χριστουγέννων να αναφέρεται ως η ημέρα που οι εκκλησίες είναι δαφνοστόλιστες και το έθιμο του στολισμού είναι ριζωμένο το ίδιο βαθιά στη σύγχρονη εποχή όπως και στους ειδωλολάτρες ή τους πρώτους Χριστιανούς.

Οι βόρειοι λαοί, και κυρίως οι Άγγλοι, πιστεύουν ότι το γκι είναι το σύμβολο της αγάπης, της ειρήνης και της ευημερίας, γι’ αυτό άλλωστε και το επιλέγουν για να στολίσουν μ’ αυτό τα σπίτια τους τα Χριστούγεννα και το νέο έτος.

Η παράδοση του φιλιού

Σε ό,τι αφορά στις παραδόσεις που σχετίζονται με το φιλί κάτω από τον ιξό, αυτές προέρχονται από τον ρωμαϊκό εορτασμό της Saturnalia, οπότε και οι άνθρωποι πίστευαν ότι το φιλί κάτω από το γκι προήγε τη γονιμότητα. Σε πολλούς άλλους πολιτισμούς, όπως οι Κέλτες, αναφέρεται ότι ο ιξός είχε μαγικές ιδιότητες και χρησιμοποιούνταν ως αντίδοτο του δηλητηρίου, ενώ θεωρείτο ιερό φυτό και μάλιστα χρησιμοποιείτο στις τελετές των Δρυίδων.

Αυτό που πιθανότατα προσέθετε στη γοητεία και το μυστήριο του φυτού είναι ο τρόπος πολλαπλασιασμού του. Οι καρποί του, που μοιάζουν με κερασάκια, τρώγονται από τα πουλιά και οι σπόροι τους μπορούν να γονιμοποιηθούν μόνο αφού περάσουν από το πεπτικό σύστημα των πουλιών.

Σύμφωνα, τέλος, με τη μυθολογία των Σκανδιναβών, η θεά της αγάπης, Frigga συνδέεται με το γκι. Ο γιος της Frigga, Balder δεν μπορούσα να πληγωθεί από τίποτα πάνω ή κάτω από τη γη. Ένας εχθρός, όμως του Balder, ο Loki, θεός του κακού, ήξερε πως μόνο ένα φυτό δεν φυτρώνει ούτε πάνω ούτε κάτω στη γη και αυτό ήταν το γκι, που φυτρώνει μόνο πάνω στον κορμό της μηλιάς και της βελανιδιάς. Έφτιαξε, λοιπόν, ένα βέλος από γκι και σκότωσε τον Balder. Για τρεις μέρες, όλα τα στοιχεία του σύμπαντος προσπαθούσαν να επαναφέρουν τον Balder στη ζωή. Τελικά, η μητέρα του Frigga κατάφερε να τον επαναφέρει. Η παράδοση λέει ότι τα δάκρυα που έχυσε για τον γιο της μεταμορφώθηκαν σε κόκκινους καρπούς πάνω στο γκι και από τη χαρά της η Frigga φιλούσε όποιον πέρναγε κάτω από το φυτό.

Χριστός Ανέστη

Σήμερα  είναι αργία αλλά η φύση δεν ησυχάζει!

O καιρός είναι άστατος  και η διάθεσή μου, επίσης ευμετάβλητη, σήμερα !

…  Δεν   θα σας γράψω τίποτα άλλο …

Απολαμβάνω τη θέα από τη βεράντα του σπιτιού που μας φιλοξενεί …

τη φύση γύρω

τις ομορφιές  του μικρού νησιού ,

αλλά  … κάπου – κάπου   σκέφτομαι κι εσάς !

Παπαρούνες και ίριδες

Λίγο πριν τη Μεγάλη Βδομάδα…

Περιμένετε σοβαρή ανάρτηση ; Κουρασμένη από  διάφορα τρέχοντα θέματα και δουλειές, σήμερα νιώθω σαν το σαλιγκάρι της φωτογραφίας , μετά το χτεσινοβραδινό ξενύχτι.
Στο σπίτι εγώ κι ο εαυτός μου ( όλοι λείπουν …)   Βράδυ Παρασκευής σε slow motion…

Οι παπαρούνες είναι από το γειτονικό δασάκι που βγήκα για το καθημερινό μου περπάτημα.

Κόκκινες   και  φλογερές σαν τα φιλιά που δίνουν οι εραστές !
Οι πρώτες παπαρούνες που Απρίλη ραμφίζουνε μέσα μου τα αναπάντητα …
και η Μεγάλη Βδομάδα ,έρχεται  !
Ετοιμασίες!
Σκέφτομαι ότι πρέπει  να κοκκινήσω αβγά , ( ή να τα πάρω έτοιμα? ) Δεν ξέρω…

Το ριζάρι και το κιννάβαρι έρχονται ξανά στην… «επικαιρότητα». Κι αν για τους περισσότερους είναι απλά άγνωστες λέξεις, για τις γιαγιάδες και τις προγιαγιάδες μας ήταν πολύτιμα «εργαλεία» το Πάσχα, αφού με αυτά και άλλα φυσικά υλικά έβαφαν τα πασχαλινά αβγά.

Άνθη, λαχανικά, μπαχαρικά, ακόμη και… έντομα «επιστρατεύονταν» από τις νοικοκυρές τη Μεγάλη Πέμπτη, τη λεγόμενη Κοκκινοπέμπτη, για τη βαφή των αβγών.

Παντζάρια και παπαρούνες ( νάτες πάλι οι παπαρούνες, με κυνηγάει η μορφή τους θαρρείς στη σκέψη σήμερα!)  για βαθύ κόκκινο χρώμα,

Τσουκνίδες και μαϊντανός για πράσινα αβγά και φλούδες ξερών κρεμμυδιών για κίτρινα ήταν αρκετά διαδεδομένα συστατικά για σπιτική βαφή πριν από κάποιες δεκαετίες.

.

«Και ήρχισε να βάφη εν χύτρα τα αυγά, με ριζάρι, κιννάβαρι και όξος», γράφει σε κάποιο διήγημά του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, δίνοντάς μας στοιχεία για τις συνήθειες της εποχής.

.

Κι εγώ φευγάτη  χάνομαι γιατί ρεμβάζω …

Στην υπαίθρια αγορά που πετάχτηκα βιαστικά να ψωνίσω ένας πλανόδιος πωλητής πούλαγε ακριβά,κουνελάκια σε κάποιες  ανόητες μαμάδες
που τα ψώνιζαν αντί για παιχνιδάκι στα κακομαθημένα τους παιδιά

.
.

Πιό κάτω  μια μετανάστρια πουλούσε  τις   «Ίριδες » του Van Gogh τυπωμένες σε  γνήσιο μετάξι, (εκεί υπέκυψα στον πειρασμό κι ακριβοπλήρωσα ένα, που μάλιστα σκοπεύω να το φορέσω απόψε κιόλας  ;- ) Αλλη αίσθηση το μετάξι πάνω στο σώμα..!
.
.

Σε παρένθεση , απομιμήσεις  Φαμπερζέ ( πλούσια διακοσμημένα αβγά) -που έχουν τις ρίζες τους στη λαϊκή ρωσική παράδοση των «Πιτάνσκι» – και οι Ρώσοι ανταλλάσσουν σαν δώρα το Πάσχα.

Αβγά ζωγραφισμένα και βαμμένα με τέτοια χρώματα που δεν σου κάνει η καρδιά να τα τσουγκρίσεις και να τα σπάσεις , ούτε γι αστείο! ( φράση δανεική που δεν άντεξα να μην τη επαναλάβω )

Πιο πέρα παραδοσιακά δικά τους αβγά , από αυτά που αγόρασα μια δωδεκάδα να στολίσω το τραπέζι  του σπιτιού μας σε περίπτωση που μείνουμε εδώ για Ανάσταση

Στον απέναντι πάγκο, Πασχαλινά διακοσμητικά   για το τραπέζι        ριγμένα άναρχα , ανάμεσα στα σοκολατένια  λαγουδάκια  

και τα δυο ψεύτικα …..κλωσσόπουλα στημένα  κολλητά   με φόντο ένα κλαδί

από τον ανθισμένο   Ι ο ύ  δ α*!   

Η  κλώσσα ήταν και ασκημη και  στημένη άγαρμπα  ! 

Αν πάλι ο κόκκορας διάλεξε τέτοια κότα..  ε  τι να πω..

ή  τα γούστα  του είναι ανύπαρκτα ή το μυαλό!

.
.
.
Απ τη μια η κουτσουπιά κι απ την άλλη οι πασχαλινές γλυτσίνες.

.
.
.

Για την ώρα το πιο μοσχομυριστό είναι το τσουρέκι με κουμ κουάτ που μόλις βγήκε από στην κουζίνα μου για να υποδεχτώ τα  δυο λουλούδια της ζωής μου  που περιμένω να έρθουν  αύριο…

Από τα άλλα από τα χρώματα τα … Πασχαλινά ,  από όσο θόρυβο γίνεται γύρω

τίποτα δεν είδα ,τίποτα δεν άκουσα …

* ξερεις τι συμβολίζει ο Ιούδας, ή αλλοιώς κουτσουπιά.. ( υποθέτω). Εσύ τα ξέρεις όλα, δεν μπορεί!                                  Αν όχι, πάρε τη ..μούρη  σου πιο πέρα  έλα ρώτα με να σου  το πω  εγώ  … !